Bahattin BÄ°LHAN
   Alevi kardeÅŸlerimizden diyen olur ki: “Ali dururken baÅŸkasına bîat edenler haindiler”.  “Sünni’yim” diyen kesimden de, az da olsa bu iddiaya katılanlar olur. Devam ederler: “Çünkü Peygamber’in en yakın akrabası, damadı ve amcası oÄŸlu Ali’ydi. Bunlar, Ali’yi bırakıp bir baÅŸkasına biat ettiler. Ali’nin hakkını gasp etmiÅŸ oldular. Ä°slâm davasına ihanet ettiler”

   Aslında böyle bir iddiada bulunmak, Ä°slâm davasına ihanet olur. Allah’ın dinini anlamamak ve o Yüce Dine iftira etmek olur. Allah’ın Dinini, bir hanedanın hükmettiÄŸi krallık yerine koymak olur. Peygamber (as)i de kral kimliÄŸinde görmek olur. Peygamber (as)i tenzih ederiz, O, "haÅŸa kral

deÄŸildi". O, Allah’ın Elçisiydi. Hanedanlık kurmadı. Vefat ederken “Siz benim çocuklarımın, torunlarımın, zürriyetimin yönetiminde yaÅŸayacaksınız” demedi. “Siz onları hep kendinize baÅŸ bilin, onların emrinde yaÅŸayın” demedi. Çocukları, zürriyeti için bir “ayrıcalık” tanımadı. “EÄŸer Muhammed’in kızı Fatıma dahi olsa…” dedi.

   Allah’ın Aziz Elçisi, elçilik vazifesini hakkıyla yaptı, görevi eda etti, kendisine gelen vahyi noksansız olarak tebliÄŸ etti. Ümmetine nasihat etti, doÄŸru yolu gösterdi, karşılığında kimseden ücret beklemedi, kendi ÅŸahsına menfaat istemedi, dünyalığa talip olmadı. Bütün yarım ada kendisine itaat ettiÄŸi zaman, yine toprak evde oturdu, yine fakirce yaÅŸamayı yeÄŸledi, yamalı elbise giymeye devam etti. Åžahsı için saraylar yapmadı, kapısında nöbetçi, teÅŸrifatçı, sekreter bulundurmadı. Halkına mesafeli durmadı, halktan biri, hatta fakir halktan biri gibi yaÅŸamayı tercih etti. Çükü kendisini kral görmedi.

      Hz. Ali’yi çok seviyordu, çok seviyordu ki, kızını O’na verdi. Birçok sözlerinde O’nu övdüÄŸü doÄŸrudur. Bütün evinin halkını çok seviyordu amma, diÄŸer vefalı arkadaÅŸlarını da seviyordu. Onları da övdüÄŸü gerçektir. Bir kızını Ali’ye vermiÅŸti, iki kızını Hz. Osman’a verdi. Åžüphesiz Osman’ı ve diÄŸer arkadaÅŸlarını da çok seviyordu. O, asla soyculuk gibi bir yanlışı yapmadı. SoyculuÄŸa, ırkçılığa en kahhar darbeyi indirdi, insanlığa “adalet” dersini verdi. “Akrabası” diye kimseye öncelik tanımadı. Her iÅŸinde âdil davrandı. Üstün hizmeti olan kiÅŸi, yabancı da olsa, hatta Arap bile olmasa onları geri tutmadı. Ä°mamı olduÄŸu mescide HabeÅŸli Bilal’i Müezzin atadı. HabeÅŸli zenci bir köle olan Bilal, Allah elçisinin en yakın adamlarından biri oldu. Ä°ranlı Selman’ı evinin halkından saymıştı. Anadolulu Suheyb’i de çok seviyordu. Torunları Hasan’la Hüseyin’i çok seviyordu amma, akrabası olmayan  çocukları da çok seviyordu. Dostlarından hediye aldığı olurdu, hediye verdiÄŸi de olurdu. Çok kere aldığından fazlasını veriyordu.  Devlet hazinesinden ihtiyacı olanlara yardım ederdi amma, çocukları muhtaç bile olsa hazineden onlara yardım etmezdi. Çocuklarını ülkenin başına yük etmedi, “Bunları siz besleyin” demedi. “Benden sonra onlar sizi yönetsinler” demedi. “Onlar sizin efendilerinizdir” demedi. “Kavmin efendisi hizmetçisidir” esasına sadık kaldı.

   Medine’den ayrıldığı zaman Hz. Ali’yi vekil bıraktığı olmuÅŸtu, baÅŸka zamanlar baÅŸkasını vekil bıraktığı da olmuÅŸtu. Bu vekâlet, kendi soyundan olanlara özgü deÄŸildi. Ashabın en fakirlerinden, iki gözden özürlü Mektüm oÄŸlu Abdullah’ı da yerine vekil bıraktığı olmuÅŸtur. Böylece, herhangi birini vekil bırakmakla ona bir ayrıcalık, bir özel paye verdiÄŸi anlamının önüne geçilmiÅŸ oluyordu. Çünkü O, Allah Elçisiydi, haÅŸa kral deÄŸildi. Risaleti tebliÄŸ etti, emaneti ödedi. Hanedanlık kurmadı.

   Peygamber (as), bütün insanlığa adalet dersi vermiÅŸtir, dünya durdukça ak vicdanlar, O’nun adaletini hayranlıkla yad edecektir. Aynı hizmeti ifa eden iki kiÅŸiden birisi akrabası olduÄŸu için onu öne geçirmesi, diÄŸeri yabancı olduÄŸundan onu geri bırakması düÅŸünülemez.

   Risalet mi saltanat mı?
   Hz. Muhammed (as), Allah’ın Resulü, yani ilahi vahyi tebliÄŸ eden Elçisiydi. O’nun görevi risaletti, saltanat deÄŸildi. Bütün Resuller gibi O da dünyalık beklemeden, “Ben sizden bir ecir istemiyorum” diyerek ilahi emanet olan vahyi tebliÄŸ etti. Yakınlarını sevmemizi bize önerdi ama, bütün müminleri sevmemizi önerdi. (Åžura: 23)

   Bunun aksini düÅŸünmek, Ä°slâm gerçeÄŸini anlamamaktır. Bu gerçeÄŸi anlamayanlardan biri de “Emevi Åžefi” durumunda olan Ebu Süfyan’dı. Mekke’nin fethi sırasında Ä°slâm ordugâhına gelen, sonra ordugâhta alıkonan Ebu Süfyan’a, ordunun düzen ve disiplini gösterildi. Ebu Süfyan, ÅŸaÅŸkınlığını gizleyemedi, Hz. Abbas’a dedi ki:

    “Abbas! Gerçekten senin YeÄŸeninin saltanatı muhteÅŸem! Artık sizin soyunuz, bütün Araplara lider oldu demektir, kimsenin size gücü yetmez”.

    Hz. Abbas, Ä°slâm’ı anlayamayan, bu yüzden zihni karışık olan bu adamı ÅŸiddetle azarladı:
   “Ebu Süfyan! Yazıklar olsun sana! Sen hala gerçeÄŸi öÄŸrenemedin mi? Bu saltanat deÄŸildir, bu ilahi risalettir, aklını başına al, Åžimdi Ömer’le karşılaşırsan seni hiç söyletmez, başın yerde yuvarlanır.

   BilindiÄŸi gibi, Ebu Süfyan, o zaman Müslüman deÄŸildi, haliyle Ä°slâm gerçeÄŸine yabacıydı ki böyle demiÅŸti. Yazık ki, senelerden beri Ä°slâm’ı yaÅŸadığını sanan bir kesim hala Ebu Süfyan’ın o günkü seviyesinde!  Nübüvvet gerçeÄŸini anlayamamakta!

   Bütün Resûllerin karşısına aşılması zor iki engel çıkmıştır: Birincisi, putçuluk engeli ise, ikincisi, “soyculuk” engelidir. Ä°kisinin birbirine benzer yönleri vardır. Putçular için en güçlü mesnet, “Biz, atalarımızı böyle gördük” sözleriydi. Ä°tirazlarına ÅŸöyle devam ediyorlardı: “Hele ÅŸu züÄŸürtlere bakın! Onların aslı, nesli ne ki! Åžimdi biz onlarla eÅŸit mi sayılacağız?

   Emevilerden “soyculuk” yapanlar oldu, onları suçlamayan, taÅŸlamayan yok gibidir. Elbette bu hataya düÅŸen kim olursa olsun kınanır, kınanmalıdır. Ancak baÅŸka bir soy için aynı hataya düÅŸeni alkışlamak mı icap eder? DoÄŸru birdir, doÄŸru, herkes için doÄŸrudur. Biri için doÄŸru, baÅŸkası için yanlış! Bu nasıl bir mantık? Böyle bir ÅŸey düÅŸünülür mü?

   Yüz yıllarca Abbasilik, HaÅŸimilik yapan olmadı mı? “Emirlik Al-ı Muhammed’indir” diye on binlerce, yüz binlerce insan öldürülmedi mi?

   Emevilerden bu yanlışı yapanlar olmuÅŸtur, ancak Emevilerin hepsi mi böyle yanlış yaparlar? Hepsi mi günahkâr? Emevileri yaratan yüce irade, onları günah ile malul olarak mı yarattı?  Emevi olmak, günah keçisi olmak mı? Hep onları suçlamak, taÅŸlamak mı gerek?

    Emevilerin dışında bu yanlışa düÅŸen hiç yok mu? Emevilerden Muaviye vardır. O’nu suçlayanlar vardır ama Peygamberimiz (as), bir gün onu suçlamadı, Halbuki, Peygamberimiz, insanları bizden çok iyi bilir, çok iyi tanırdı.

    Muaviye’yi de bizden çok iyi tanırdı. Bununla beraber yanından kovmadı, kötülemedi, aleyhinde bir söz söylemedi, suçlamadı, aksine kendi yanında O’na yer verdi. Vahiy merkezinin sekreterliÄŸini verdi.

    Emevilerden Yezit vardır, doÄŸrusu, O’na iyi diyen birine rastlamadım. Yezit suçludur, günahkârdır ama, onun suçu bütün kabilesini, bütün Emevileri de suçlu durumuna mı getirdi? BaÅŸka soylarda Yezit kadar suçlu, hatta Yezit’ten beter suçlu hiç kimse yok mu?

   Allah’ın Aziz Elçisi, HaÅŸim oÄŸullarındandı. Gerçekten, HaÅŸim oÄŸulları çok saygınlığı olan bir soydu ama, o soyun bütün mensupları ter temiz, suçsuz, günahsız mı?

   Yüce Peygamber’e, O’nun izzetli bütün yakınlarına selam olsun.  Unutmayalım: Aynı soydan bir de Ebu Lehep vardı. Ebu Lehep’i Kur’an lanetlemektedir. Kim diyebilir ki, Ebu Lehep, Yezit’ten daha iyidir? Böyle diyen, Allah’ın kitabına ters düÅŸmez mi?. (Bak: Tebbet suresi)

   Irkçılığın, soyculuÄŸun, ulusalcılığın Ä°slâm’da asla yeri olamaz. Bütün insanlar Âdem’den, Âdem ise topraktan.

   Cahillik iÄŸrençtir
   Kur’an, “Putçulardan yüz çevir” diyor. (En’am: 106)
   Kur’an, “Cahillerden yüz çevir” diyor. (A’raf: 199)
   Anlaşılan Kur’an’a göre puta tapmak iÄŸrenç!
   CahilliÄŸe razı olmak da iÄŸrenç! Ä°kisinden de yüz çevirmek gerek.
   Cahil insan, çok kez kötülüÄŸü iyilik diye yapar. Dostu düÅŸman, kabahati ibadet sanır.
   Cahil insan, çok sevdiÄŸini sandığı Hz. Ali’ye farkında olmadan lanet etmiÅŸ olur. “Ali dururken baÅŸkasına bîat edenler…” diye lanet okuyanlar, düÅŸünmeden Hz. Ali’ye lanet etmiÅŸ olmazlar mı?

   EtmiÅŸ olurlar.  Ali’ye sayısız selam olsun!
   Yazık ki, bazı cahiller o büyük imamı lanetlemiÅŸ oluyorlar.
   Çünkü, Ali de kendisi dururken baÅŸkasına bîat etti.

   Hz. Ali’nin diÄŸer üç  Halife’ye de bîat ettiÄŸi tarihi bir vakıadır. Bu gerçeÄŸi hiç kimse inkâr edemez. Hiç kimse, bunun tersini söyleyemez. Hz. Ali kendisinden önceki Halifelere özgür iradesiyle bîat etmedi mi?

    Etti. Halbuki, istemeseydi bîat etmezdi. O’nu zorlayacak, zorla yönlendirecek, iradesine ipotek koyabilecek bir babayiÄŸit düÅŸünülür mü?
   Nitekim, Hz. Ebu Bekir’e altı ay bîat etmedi. Sonra gelip hür iradesiyle bîat etti. Bu süre içinde, kendisini zorlayan, baskı yapan biri de yoktu, zaten olamazdı.
    Hz. Ömer’e herkesten önce ve gönül hoÅŸluÄŸuyla, Hz. Osman’a hiçbir mecburiyeti olmadan bîat etti. Bu olanları, kim (olmadı) sayabilir?

   Åžimdi iyi düÅŸünelim: Ali dururken baÅŸkasına bîat etmek suç ise, ihanet ise, laneti gerektiriyorsa bu suçlulardan biri de Ali olmaz mı?
   BaÅŸkası için “ihanet” olan bir hareket Ali için marifet mi olur?

   Hz. Ali’yi lanetlemek küçük bir kusur deÄŸil, büyük bir cinayettir. Böyle bir hataya düÅŸmekten Allah’a sığınırız. Ä°lk üç Halife’ye bîat edenler de, Hz. Ali de çok aziz insanlardır, onlar Allah’ın dostu kiÅŸilerdir. Hepsini rahmetle anarız. Hepsine minnetimiz vardır. Cahillere de Allah’tan hidayet dileriz.

                                                              Bahattin Bilhan