(BaÅŸkent TV. Son Nokta Programı 31- 01- 2005)  

Yorum yazınız (0 Yorum)

Said Çekmegil’in ismi duyuldu

40’larda Malatya güneÅŸi oydu

Giderek dünyayı nurlara boÄŸdu

Allahın yoluna gelin diyordu. 

Bir terzi dükkanı vardı caddede

O gayret görülmez hiçbir kimsede

Eli makaslıydı dili tebliğde

Kur’anın ilmine gelin diyordu. 

   MATEM MÄ°, KUTLAMA MI?.. 
         (Yahut Mehmet Akif mi, Celadettin-i Rumi mi?)

Biz MÜSLÜMANLARIN geleneÄŸinde ÖLÜME MATEM YILDÖNÜMLERÄ° YOKTUR ama DOÄžUMU KUTLAMAK vardır: Ä°nsanlığın ufku sevgili Peygamberimiz Hz.Muhammed’in her yıl doÄŸum (mevlid kandili) ÅŸenliklerini yaparız da, ölüm yıldönümü törenlerini yaptığımızı hiç gören olmuÅŸ mudur? Asla!.. 53 yaşındayım, ben hatırlamıyorum. Çünki bizde aslolan hayattır; ölüm deÄŸil. Ölüm belki bir yeni doÄŸum, belki Mevlana’da olduÄŸu gibi bir “ÅŸeb-i arus”tur. Çünkü mü’min, ölümle her nefsin geçeceÄŸi bir kapıdan geçerek ölümsüzlük sırrına erer. Biz ölmeden önce ölenlerden deÄŸil, ama belki ölümle ölümsüzlüÄŸe ve inÅŸallah, Allah’ın lutfuyla bitimsiz mutluluÄŸa erenlerden oluruz. “Bizde güneÅŸ tutulur, yas tutulmaz./ Bizde düÅŸman insan deÄŸil, fikirsizliktir.”

            Ama ne hikmetse, biz de, aralık ayına gelince, her yıl Mevlana Hazretleri’nin ölüm yıldönümü sebebiyle “ihtifal” (anma töreni) yapıyor; devamlı dönme egzersizlerine sempatiyle bakıyoruz. Oysa ki bizde aslolan virajlı da olsa hak bir çizgi üzerinde daima ileriye doÄŸru yürüme olmalıydı... Bize çizdikleri sınırlar içinde devamlı dönme ameliyesi yaptıranların merhale katetmemizi engelleme niyetini farketmeliydik, ama ne yazık, farkedemedik ve bu günlere geldik.