Evet muhterem arkadaÅŸlar Kur'an'ı tanımak önemli bir olay. Çünkü Kur'an önemli bir rehberdir. Kur'an olmasza kurtuluÅŸa erer miyiz bilmem ama Kur'an kurtuluÅŸumuz için çok yararlı, çok rahmet, çok büyük bir kolaylık. Bu kolaylıktan istifade etmekten geri durmak bir takım softalara mahkum olmamıza müncer olur. Softalara, sahtelere teslim olmak bir insanın onuruna yakışır mı? O halde ilme, gerçeÄŸe, olaylara yönelmeli. Kevni ayetlerle kavli ayetlerin arasını açmamalıyız. Açamayız da...

Ondan sonra aklımızı rafa koymamalı ve aklımızla hayatı algılamaya yönelmeliyiz. Bu takdirde Allah'ın rahmetinin hep üzerimizde olacağı kanaatindeyim. Bunlar benim düÅŸüncelerim. Birazda tahrik ifade eden cümlelerim oldu, yanlışlarım olmuÅŸtur... En büyük mutluluÄŸum muhterem hocalarımın huzurunda olmaktır. Çünkü düzelmek ve ÅŸu andaki yanlışlarımı da sizlere duyurmak fırsatı içindeyim ve böylece yanlışlığın mahkumu olmayacağım. Bir de, sorularla tahrik ettim; karşı sorularla tartışma zemini açmak istiyorum. Aslında eÄŸitimde iki yöntem var; bir: pasif metod diyorlar; bir kiÅŸi konuÅŸuyor diÄŸerleri dinliyor, diÄŸeri de, aktif metod diyorlar: burada herkes katılarak meseleyi birlikte müzakere ediyorlar.Bu ikincisi  Ebu Hanife'nin yöntemi imiÅŸ. Aslında bu tür toplantıları herkesin katıldığı aktif eÄŸitim yöntemiyle yapabilsek o zaman bereket çok daha fazla artar. O zaman üstün nitelikli insanlar ortaya çıkar... Bugün son olarak Ä°ngiltere'den bir hatıramı söyleyeceÄŸim. ÇocuÄŸumu 5 yaşında bir okula götürdüm eÄŸitim ihtiyacım var. Falan okul çok iyidir dediler. Çok övdüler; devlet okulu... Kapıyı çaldım, açtım; bir baktım odada çocuklar kimi yere yatmış, kiminin elinde masamsı birÅŸey, kimi oturuyor, kiminin elinde boya, kiminin elinde defter; böyle.. kimi boyuyor, kimi yırtıyor, kimi yapıştırıyor bir de köÅŸede bir bayan. Masanın önünde oturuyor. Kapıyı açtığımda bu manzarayı görünce  -gençliÄŸimde bir mahalle mektebi propagandası vardı. zihnimde yer etmiÅŸ-  onu çaÄŸrıştırdım ve ürktüm. Refleks olarak kapıyı çektım ve çıktım. Ä°radi deÄŸil, refleks olarak. Fakat çok zeki bir öÄŸretmenmiÅŸ, çok akıllı bir bayan herhalde, dışarı çıktı ve: ‘galiba’ dedi, ‘görüntü hoÅŸunuza gitmedi. Bakın’ dedi ‘bu okul bu yörenin en iyi okuludur.  ÇocuÄŸunuzu verin’... Ücret falan yok, ha.. Ama kadın bana rica ediyor... Çünkü neden; görev bilinci var herhalde, ondan... Aldığı maaÅŸ için ülkeye katkıda bulunmak istiyor. ‘ÇocuÄŸunuzu bu okula verin’ dedi. ‘EÄŸer 15 gün sonra farkı hissetmezseniz, alın; çok okul var hangisine isterseniz götürün’ dedi. Utandım. O, kapıyı çekiÅŸimdeki zihnimin gerisinde saklı olan düÅŸünceden dolayı utandım. Ve çocuÄŸumu  verdim o okula.15 gün bana vaad edilmiÅŸti; bir hafta on gün sonra çocuÄŸumun davranışlarının deÄŸiÅŸtiÄŸini farkettim. Bu fark nerden; bu fark çocuÄŸa papagan gibi bir ÅŸey ezberletilmiyordu orada, ondan. Bir takım sloganlar, bir takım ÅŸeyler ezberletilmiyordu. Orada çocuklara bir yetenek kazandırılmak isteniliyordu. Daha ilk çaÄŸlarda çocukları hayat denen engebeli yolda yolu aÅŸarken kendi kabiliyetleriyle nelere dikkat etmesi gerektiÄŸi yeteneÄŸini kazandırmak istiyor adamlar. Ä°yi ve kötüyü kendi aklıyla görmesi için egzersiz yaptırıyorlar. Ve öÄŸretmen arkadan sadece izliyor. Hepsinin ne yaptığını izliyor ama müdahalesi yok; emri yok, ÅŸunu yok, bunu yok. Fakat bir bakıyorsunuz ileri yıllarda, ileri günlerde, önünü açıyor; çocuÄŸun kabiliyetini keÅŸfediyor. O, istikametteki çocuÄŸun  sadece önünü açıyor. Ve çocuk açılan bu  yoldan yürüyor. Onun için 15 yaşına geldiÄŸi zaman marangoz olacaksa marangozluÄŸa, pilot olacaksa pilotluÄŸa yöneliyor, yani çocuk mecrasında yürüyor. Bizim gibi üniversiteleri bitirip de 7 milyon insan iÅŸsiz kalmıyor. Bu eÄŸitimin farklılığıdır... Ä°ÅŸte deÄŸerli arkadaÅŸlar böyle aktif bir eÄŸitim tarzı içerisinde meselelerimizi müzakere edip tartışabilecek bir yeteneÄŸe  ulaÅŸmak dileÄŸimi de tekrar etmek istiyorum.