Bir Dostun Ardından
                                  Halit ÖZDÜZEN                     

            Ne sevenlerinle övündün,

            Ne de kızdın, taÅŸlayanlara,

            BildiÄŸin yoldan yürüyerek

            Adam gibi yaÅŸayıp,

            Adam gibi ayrıldın aramızdan.

            Ama bir baÅŸka bulvarda yine seninleyiz (!)



Åžimdi köÅŸendeki küçük masa ve sandalye mahzun.

Kimsenin yüzü gülmüyor, o eski çay ocağında…

Ä°nsanlar fısıltıyla konuÅŸuyorlar, hatıranı incitmemek için.

Birkaç garip, yolunu bekliyor hiç gitmemiÅŸsin gibi…

Bir çay, belki de simit ısmarlarsın diye…

Bir ümit, bir ışıktın onların dünyasına,

Yine de oralardan el salla, hatta arada bir uğra olmaz mı?



Giderken alkış istemiyordun,

Tekbir ve çiçeklerle uÄŸurlandın,

Şimdi birileri seni mezarlıkta sanıyor!

Güya sen ölüsün, onlar "diri" ya (!)

Ölüler diyarına yine helva piÅŸiriyorlar,

Ama kendileri yemek için,

Olsun bir, iki yoksul da nasipleniyor ya…

Mezarlık önlerinde hazır Ya-Sin'ler satıyorlar.

Ä°nsanlar alsın da ölmüÅŸ atalarına göndersin diye!

Sahi sen helvayı da sevmezdin, din tüccarlarını da.

Yine de gül, geç olur mu onlara?

Yoksa mezar taşını çalarlar, kimse Fatiha okumasın diye!



Bırak, hüzünlü geceler artık yetim kalsın,

Sen diriler yurdunda ebedi dostlarlasın!