TANIÅžMA
Malatyalı günlerimi, Malatyalı hayatımı, Üstad M. Said Çekmegil ile olan alaka ve arkadaÅŸlığımı/ dostluÄŸumu, kaleme almak için her teÅŸebbüsümde, önüme kendi içimden bir engel çıkıyor.Nedense en güzel, en etkili, en çok emekle ortaya

koyduÄŸum, en özenli eserimin bu hususta doÄŸmasına dair bir hasret, bir murat var kalbimde. Muhtemelen ortaokul yıllarımdan itibaren hayatımın tek sevdası kıldığım dava’mı, Çekmegil’in yönlendirmesi yahut ondan aldığım ilhamla edinmemden kaynaklanan bir minnet duygusu beni böylesi bir titizliÄŸe sevk ediyor. Bu duyguyu içimde çok tartıştım. DoÄŸru mudur diye. Zira teÅŸekkürün bile Allah’a karşı dolaylı bir ÅŸükür manası taşıdığını bilen ben, kendim gibi bir beÅŸere minnet duymakla, Rabbimin sahasına mı giriyorum diye korkarım. Esasen hepimizin mutlak minneti Rabbimize karşı duyulmalıdır. Lakin yaÅŸadığımız yeryüzünde, biz insanların fıtratı, yine yüce Rabbimiz tarafından öylesine dengeli bir hassasiyet üzerine kurulmuÅŸ ki, kendimiz gibi bir beÅŸerden model almaksızın hayat yolumuzu tayin, tespit ve temadide çok kere zorlanıyor ve bocalıyoruz. Ä°lle önümüzde bize benzeyen bir yol gösterici olmalı.

Korkularımı galiba yendim, endiÅŸelerimin lüzumsuzluÄŸuna kanaat getirdim. Vefakârlığın ise emsalsiz bir insani erdem olduÄŸunu yeniden hatırladım. Ä°çim rahat. Artık kimliÄŸimi, kiÅŸiliÄŸimi ve yegâne sevdamı oluÅŸturan davamın teÅŸekkül dönemine dair yazabilir, konuÅŸabilirim.

ÖzgeçmiÅŸime kısaca deÄŸinmezsem bu teÅŸekkülün alt yapısı eksik kalır. Oradan baÅŸlayacağım. Benim bebekliÄŸim Harput’ta geçti. GöbeÄŸim o topraÄŸa gömülüdür. Bendeki sıla hasreti geriye dönerek hep Harput’a bakan bir yüz taşımaktadır. Ancak daha sılama doyamadan oradan ayrılmak zorunda kaldım. Demiryolcu babamın tayinleri münasebetiyle bir iki yıl Maden’de oturduk. Ä°lk mektebe Diyarbakır’da baÅŸladım. Sonrası ise Malatyalı yıllarımdır. Altı yaşında baÅŸladığım ilk mektep hayatımda, hemen hiç arkadaşım olmadı. Diyarbakır’da gurbette idik. Evimiz BaÄŸlar mahallesindeydi. Ve o yıllarda BaÄŸlar Mahallesi son derece ıssızdı. Babam sırf  istasyona yakınlığı sebebiyle burasını  tercih etmiÅŸti. Mahallenin az sayıdaki sakini ile dillerimiz aynı deÄŸildi. Gerçi ruhlarımız son derece iyi uyuÅŸuyordu. Lakin benim yaşımdaki bir çocuk için ruh akrabalığının yetersiz kalacağı aÅŸikârdı. Çünkü artık çocukluÄŸun hal ve hayal dilinden kurtulmuÅŸ, büyük insanların konuÅŸtuÄŸu dille iletiÅŸim kurmaya baÅŸlamıştım. Benim altı yaşında baÅŸladığım aynı ilk mektebe ev sahibimiz Mence Teyze’nin köyden yeni gelmiÅŸ sığırtmaç oÄŸlu Ä°brahim, tam on üç yaşında baÅŸlamıştı. Ä°ÅŸin garibi, Bedriye ÖÄŸretmenin dilinden hiçbir ÅŸey anlamıyordu. Bedriye ÖÄŸretmen ise, her akÅŸam bizi eve gönderirken, ev sahibimizin oÄŸlu Ä°brahim’in sırtında en az üç beÅŸ meÅŸe sopası parçalıyordu; dilimizi konuÅŸsun diye. Her neyse peÅŸ peÅŸe birçok kardeÅŸim olmuÅŸtu. Onlardan baÅŸka oyun arkadaÅŸlarım yoktu. En büyük aÄŸabey olmanın saÄŸladığı imtiyazla bebekliÄŸim ve çocukluÄŸum kısa sürmüÅŸ ama bana bir otorite saÄŸlamıştı. Hülasası ÅŸu ki erken büyümüÅŸtüm. Çok erken aÄŸabey olmuÅŸtum.

Ortaokul sıralarına Malatya’da baÅŸladım. Yaz tatillerinde Kur’an okumayı öÄŸrendim. Babamın kitaplarından yararlanarak Osmanlıcaya heveslendim. Ömrüm boyunca hasret kalacağım Harput’un, dayılarımdan iÅŸittiÄŸim türkülerinden, hatırımda kalan izlerin dürtüsü ile mi bilemiyorum ÅŸiire ilgim vardı. Çok ÅŸiir okuyordum. Laf aramızda yazıyordum da. Malatya’da da esasen gurbette idik. Bütün akrabalarımız Elâzığ’da biz buradaydık. Evimiz istasyona yakın Hasan Bey Mahallesinde yani Adafı’daydı. Okulumuz ise ÅŸehrin öte yakası olan Elâzığ yolunda. Her gün otuz beÅŸ kırk dakika yürümem gerekiyor.

Yazılı her kâğıdı kutsayan bir toplumun üyesi sıfatıyla ben de basılı kâğıtlara düÅŸkünüm. Kitap, dergi, gazete elime ne geçse okuyorum. Bir gün okulumuzda bir münazara düzenlendi. Edebiyat derslerinde divan ÅŸiirlerini eksiksiz okuyan biriydim. Beni münazara ekibine seçtiler. Benim ekibim yenildi. Lakin tüm konuÅŸmacılar arasında ben en iyi konuÅŸmacı seçildim. M. Said Çekmegil, meÄŸer orada, dinleyiciler arasında imiÅŸ. Beni dinlemiÅŸ, dikkatini çekmiÅŸim, tanışmak istemiÅŸ. O gün mümkün olmadı. Ama günlerden bir gün koltuÄŸumun altında o dönemin Tercüman gazetesi ile sokakta dolaşırken, bir terzi dükkânının içinden cama vuruldu. Biri beni içeriye çağırıyordu. Merhum Alaaddin Gürün ile o gün tanıştım. Çekmegil’i tanıyıp tanımadığımı sordu. Dergilerden adını biliyordum, ama tanışmamıştım. Tanışmak istersem, ertesi akÅŸam Malatya Fikir Kulübü’ndeki sohbete gelmemi önerdi. Ertesi günü iple çektim. Okuldaki arkadaÅŸlarıma konuyu açtım, onları da çağırdım. Onlar, bu yerli insanlar, benim de oradan uzak durmamı, Çekmegil’in tehlikeli birisi olduÄŸunu hatta “nurcu”luk yaptığını filan söylediler. Bu ithamlar benim için yeni ÅŸeylerdi ve fakat daha da tahrik edici ve kamçılayıcı idi. Ä°yi ya yeni tip insanlar tanıyacaktım, baÅŸkaları  hakkında malumatım olacaktı. KoÅŸarak gittim. Ve bir ÇarÅŸamba akÅŸamı hayatımın ivmesini ve istikametini deÄŸiÅŸtirecek yahut oluÅŸturacak bir davanın neferi olmaya ilk adımı o gece atmış bulundum.

Fikir kulübü toplanmıştı. Aramızdan bir iki kiÅŸiyi reis olarak teklif ettiler.  Reislerin leh ve aleyhinde söz alanlar oldu. Usul hakkında tartışmalar yapıldı. Åžaşırmış ama müthiÅŸ sevinmiÅŸtim. Neler oluyordu? Ne yapıyorlardı bu insanlar? Ve neden daha evvelden beri bu insanların arasında deÄŸildim? Ne harika bir ortamdı burası? Allah’ım ÅŸükürler olsun sana. Ä°ÅŸte benim yıllardır aradığım bu idi. Babamın meclislerinde olmasını istediÄŸim ama bir türlü bizimkileri ikna edemediÄŸim böyle, insana yakışır meclislerdi. Sonunda reis seçildi. Arkasından herkesin kaçar dakika konuÅŸacağına dair bir oylama daha yapıldı. O da leh ve aleyhteki medeni tartışmalardan sonra oy çokluÄŸu ile tayin ve tespit edildi. Ben bütün bu iÅŸler olup biterken, kırk yıllık müdavimler gibi konuÅŸmalara kendimi dâhil ediyor, teklifler sunuyor, leh veya aleyhte sözler alıyordum. Bundan müthiÅŸ keyif aldığım gibi, besbelli Said aÄŸabeyin gözüne de giriyordum.

Olan oldu “Millet” konusunda konuÅŸacaktık. Benim sıram ortalarda bir yerde idi. Sıram gelince YurttaÅŸlık Bilgisi dersinden öÄŸrendiÄŸim “Millet” mevzuunda sıkı bir nutuk çektim. Heyecanlanmıştım. “Millet, din, dil, cins, ırk, tarih birliÄŸi olan topluluÄŸa denilir” dedim. Said aÄŸabeyin sırası arkalardaydı. Sıra kendisine geldiÄŸinde, benim savunduÄŸum görüÅŸleri sanki Erdem Åžentürk aÄŸabey savunmuÅŸ gibi, hem de onun adını anarak: “Erdem kardeÅŸimiz böyle böyle dedi” diye baÅŸlayıp Ä°slâm’ın “Ä°ki millet var: Ä°slâm Milleti ve Küfür Milleti” tezini ortaya koydu. Millet ile Din’in aynılığı konusunda konuÅŸtu. Ben muhtemelen kıpkırmızı olmuÅŸtum. Lakin Said aÄŸabeyin tezi de kalbime yatmıştı: “Evet böylesi daha doÄŸru” diye düÅŸündüm. Ä°kinci turda kanaatlerimi deÄŸiÅŸtirdiÄŸimi söyledim. Beni tenkit eden aÄŸabeyimize teÅŸekkür ettim. Erdem aÄŸabey konusuna da açıklık getirerek, “kızım sana söylüyorum gelinim sen anla” deyiminden haberliliÄŸimi vurgulayarak, zekâmı sergiledim.

Herkes mutluydu. Ama en mutlusu bendim. Artık fikir kulübünün has elemanlarından birisiydim. Åžehrimize bir yabancı geldiÄŸinde, ocağımıza bir garip düÅŸtüÄŸünde de Said aÄŸabeyin en yakın ve en ÅŸiddetli destekçisi,  laf aramızda, bendim.

                                                        MengüÅŸoÄŸlu