| |
| |
|
| |
|
| |
|
Duyurular |
|
AKIL IÇIN YOL BIRDIR
(THERE IS but
ONE WAY for REASON)
(linkleri SAG TIKLAYIN lütfen)
Sn.Soner YALÇIN'dan dikkate deÄŸer bir yazı: Edebiyatla AhmaklaÅŸtırma https://www.sozcu.com.tr/ 2021/yazarlar/soner-yalcin /edebiyatla-ahmaklastirma -6335565/
Önerdigimiz sayfalar:
M. SAID ÇEKMEG?L
anisina
|
|
|
|
|
Anasayfa
|
|
Yazar Raci Durcan
|
|
05-09-2005 |
Sıcak, boÄŸucu ve insanı uyutmayan yaz havasından kurtulmak için kendimi balkona attığım ve uyumaya çalıştığım bir geceydi. Henüz dalmışken uzaktan ve derinden bir ses duydum. Uyku ile uyanıklık arası ses yakınlaÅŸtı. Bir kadın sesiydi ve ÅŸimdi iyice yakına geldiÄŸi için ne dediÄŸi net olarak anlaşılabiliyordu. ‘YumoÅŸ’ diye avazı çıktığı kadar ve aÄŸlamaklı bir ses tonuyla bağırıyordu. Uykum tamamen kaçmıştı. Kadınsa tam apartman hizasında bağırıyordu. Kedi mi köpek mi anlayamadığım bir hayvanı çağırıyordu. O bağırdıkça uyumanın imkansızlığından pencereden sarktım. Böylece ne kadar rahatsız olduÄŸumu göstermeyi umuyordum. Nihayet anlayıp uzaklaÅŸtı. Bu arada kara bir kedi şımarık bir eda ile kadının yanına ulaÅŸmıştı zaten. Karanlıkta göremedim ancak sanırım büyük bir ihtimamla kucağına alıp, bir annenin çocuÄŸuna sarıldığı gibi kucaklamıştır onu. Çünkü ses tonunda onu hemen bulamazsa oturup aÄŸlayacakmış edası vardı. Bu bağırtıyı balkonda yatmayı denediÄŸim çoÄŸu gece duydum. Belki sırf bu yüzden bundan vaz geçip yatağıma döndüm. Sonra eÅŸimden kadının Amerikaya göç ettiÄŸini öÄŸrendim. Sevgili YumoÅŸ kedisini, hayattaki tek varlığını da yanında götürmüÅŸtü.
Böylesi insanlar gün geçtikçe çoÄŸalıyor mahallemizde. Mütevazi sayılacak bir semtte oturduÄŸumu söylersem konu daha iyi anlaşılacaktır. Sabahları köpeklerini gezdiren insanların sayısı hızla artıyor. Hatta bir seferinde BaÅŸ örtülü bir bayanın böyle bir ÅŸeyi yaparken gördüÄŸümde tanıyanlara evin hizmetçisi olup olmadığını sormuÅŸtum. DeÄŸilmiÅŸ, kendi köpeÄŸini gezdiriyormuÅŸ. BaÅŸ örtülü kadınlar henüz çocuk bakmayı, evin annesi olmayı red etmediklerinden bu durum daha tuhaf göründü bana. Ä°nsan niçin bir hayvanla bu kadar yakınlık kurar? Niçin bir hayvanı evine alıp bir insana göstermediÄŸi ihtimamı ona sunar? Bu bir özenti midir?
Kırsal alanların boÅŸalıp insanların ÅŸehirlere akın etmesi henüz Türkiyede son elli yılın iÅŸidir. Elli yıldır insanların yaÅŸam ÅŸekli deÄŸiÅŸti, deÄŸiÅŸiyor. Köylerde bir birine her bakımdan ihtiyaç duyan ve bu yüzden birarada yaÅŸama becerisi kazanan insanlar ÅŸehire geldiklerinde böyle bir ÅŸey hissetmiyorlar. ‘KomÅŸu komÅŸunun külüne muhtaç’ ata sözü artık tarih olmuÅŸtur. Köyde bırakın bir insanın doÄŸumunu, bir ineÄŸin bile yavrulmasının ÅŸenlikle karşılandığı, hane halkının sevinçle bu olayı diÄŸerlerine ilettiÄŸine ÅŸahitlik edersiniz. Çünkü bu olay onların güçlerine güç katacak bir ÅŸeydir. Çocukların çokluÄŸu, tabiatla daha kolay baÅŸa çıkmada, onu ekip biçmede köylüye yardımcı bir unsurdur. Kümesteki tavukların bile kuluçkadan yavrularının çıkmasının heyacanla beklendiÄŸini gayet iyi hatırlıyorum KöpeÄŸimize araba çarpıp öldüÄŸünde günlerce üzüntüye boÄŸulduÄŸumuzu, babamın bu iyi köpeÄŸin yerine nereden yine böyle iyi özellikli bir köpek bulabileceÄŸini kara kara düÅŸündüÄŸünü de. Evdeki kedimiz çok deÄŸerliydi. Çocukların açlığı düÅŸünülürken onların yemek saatinin gelip gelmediÄŸi de hesaplanırdı. Åžimdi ÅŸehirlileri de hayvan merakı sardı, fakat sebebi farklı.
Åžehirlerde insanların bir birine bir ihtiyaçları yoktur. Onlar sabah kalkıp iÅŸlerine giderken tarlasına giden bir köylü gibi baÅŸkalarının arazisinden geçmek ve bunun için de onunla iyi iliÅŸkiler kurmak zorunda deÄŸiller. Kimseye selam bile vermeden umumi ulaşım vasıtalarıyla fabrikalarına varıp, yine kimseyle iyi geçinme zorunda olmadan verilen görevi yerine getirebilirler. Bir tornanın başında, teknik resimle izah edilmiÅŸ bir parçayı hiç kimseyle konuÅŸmadan makina başında yapabiliÄŸr ve sonra evlerine dönebilirler. Ev yapmak için bir arazi almaya ihtiyaçları yoktur. Hazır üretilmiÅŸ apartman katları bu ihtiyaçlarını karşılar. Doymak için ne tabiata, ne baÅŸka birine müracaat etmek zorunda deÄŸilllerdir. Yakınlarında ve hiç tanımadıkları, tanımak zorunda olmadıkları fırıncıdan ekmeklerini alabilir, yine hiç tanımadıkları manavdan aldıkları sebzeleri evlerinde pek az tanıdıkları eÅŸ ve çocuklarıyla yiyebilirler. Sınırlı akÅŸam saatlerini kimsenin yakınlığına ve dostluÄŸuna ihtiyaç duymadan T.V karşısında geçirebilirler. Hastalandıklarında hiç tanımadıkları doktorlardan aldıkları reçetelerle iyileÅŸebilirler. Tabii ki bazan paraya, borç almaya ihtiyaçları olur. Ancak o zaman da yanlarında bankalar vardır. YaÅŸlandıklarında bile kimseye ihtiyaçları yoktur. O zaman da paralarıyla huzur evlerinde, bakım evlerinde kimseye ihtiyaç duymadan geçirebilirler günlerini. YaÅŸlandıklarında ise yatacak yer yiyecek aÅŸ temin eden huzurevleri onları beklemektedir. EÄŸer ölmeyecek olsalardı Tanrı’ya bile ihtiyaç duymazlar.
Bu ÅŸehir deÄŸil metropol hayatıdır. Çünkü ÅŸehirler binlerce yıldır var ve hiç böylesine bir yaÅŸam olmadı oralarda. Ä°nsan iliÅŸkilerinin bu kadar koptuÄŸu, özgürlÅŸeme adına kiÅŸinin bu kadar kendi içine kapatıldığı dönem olmadı. MakinalaÅŸma sonucu canlı tabiattan ve kiÅŸilerden bu kadar uzaklaşıldığı bir dönem olmadı. Her ÅŸeyi makinaların ya da makinalaÅŸmış bir sistemin yapması insanın bir biriyle iyi geçinme ve iletiÅŸim kurma gereksinimini ortadan kaldırdı. Buna bir de hayatın anlamının insanın az çalışması olduÄŸu düÅŸüncesi eklendi. Mutlu insan az çalışan insadı. Özgürlük anlayışı kiÅŸinin alabildiÄŸince bencilleÅŸmesini destekledi. Bir baÅŸkasına selam vermek bir külfettir ÅŸehirde. Çünkü bu kiÅŸi yarın sizden bir ÅŸey isteyebilir. Hatta iÅŸ biraz ilerlediÄŸinde misafirliÄŸe gitmek ve onu da çağırmak zorunda kalabilirdiniz. Bu ise fazladan bir zorluÄŸun üzerinize yüklenmesi anlamı taşır. Ä°nsanlar bu külfetlerden kaçmaya baÅŸlamışlardır. Hatta çocuk bile annenin ayağını baÄŸlayan, onun özgürlüÄŸünü sınırlayan bir varlık olmaktan öte anlam taşımaz. Bütün bunları insanlar bilinçle düÅŸünmüÅŸ olmasalar bile olaylar onları buna doÄŸru yönlendirmektedir. Åžehirde çocuk masraf demeketir. Ve kendisine hiç faydası olmayacağını bildiÄŸi bir masraf. Çünkü ÅŸehirli, çocuÄŸu bir köylü gibi kendi geleceÄŸinin garantisi olarak görmez. Köyde çocuÄŸu olmayan insanlar neredeyse açlığa ve ölüme mahkumdurlar. ÇocuÄŸunuz yoksa ve aileniz kalbalık deÄŸilse araziyle baÅŸa çıkıp onu ekemezsiniz. Hayvanlarınızı doyurup böylece geçiminiz temin edemezsiniz. Bu içgüdülerle ÅŸehre yerleÅŸen insanlar kısa zamanda genlerinden gelen çocuk sahibi olma dürtüsünü yenme ihtityacı hissettiler. Batının nüfus artışı alaeyhine propagandası olmadan dahi çocuk sayısı muhafakar ailelerde bile hızla düÅŸmektedir.
Ä°nsan iliÅŸkileri yeniden biçimleniyor ÅŸimdi. Binlerce yıldır büyük aileler içinde bir birine her düÅŸtüklerinde yardımcı olmaya çalışan kuÅŸaklar ÅŸehrin yeni havasını solumayı öÄŸreniyorlar. Bütün iliÅŸkilerin mekanikleÅŸtiÄŸi yerlerde bir canlı sıcaklığına ihtiyaç duyuyorlar. Özgürlük adına bekar gezmeyi, çocuk sahibi olmayı redettiklerinde bunu bir hayvan nefesinde bulmayı umuyorlar. Ä°ÅŸin tuhafı bu duruma toplumun muhafazakar kesimleri de yuvarlanıyor. Batılı bir hayat tarzı dayatıp; kapıda bizi bekliyor. Kimileri dirense bile sonunda içinden çıkılmaz durum sanki herkesi o bildik noktaya sürüklüyor.
Bunu yenmemiz gerekiyor. Ä°nsanı yalnızlaÅŸtyırıcı öÄŸelerden kurtulmamız gerekiyor. Kendimizi hayvan deÄŸil insan nefesinin sıcaklığına açmamız, bu yönde çaba sarf etmemiz gerekiyor. BaÅŸka insanlara yakınlaÅŸarak, onlara bir ÅŸey vererek, onları mutlu ederek mutlu olmayı öÄŸrenmemiz gerekiyor. Yoksa Batının o müstaÄŸni, bencil, kimseye ihtiyaç duymaz, ihtiyaç duymayı zayıflık addeden yaÅŸam tarzı bizi de çekecek içine.
Öncelikle çalışmanın, emek sarf etmenin insan için bir zul olmadığını kavramalıyız. Ä°nsan çalışmaktan deÄŸil fakat çalışmamaktan yorulur, sıkılır ve bezginlik hisseder. Nitekim Hz. Adem’in cennet yerine yer yüzünde yaÅŸamayı tercih etmesi sanki insanın bu özelliÄŸine iÅŸaret etmektedir. Kapitalist yaÅŸam telkininde kalan insanlık, çalışmadan yaÅŸamayı ilke edinip böylece sanki dünyayı cennetleÅŸtirmek istedikçe yalnızlaÅŸarak cezalanadırılmaktadır. Kuran’da bu kadar sık akrabayla temas tavsiyeyi sanki bu günlere bir iÅŸarettir. Akrabayla temasın kesilmesinin büyük günah sayılmasının nedeni acaba kiÅŸinin bir tür intiharı olarak mı deÄŸerlendirilmektedir? Akrabayla bile teması sürdüremeyen insanın topluma karışamayacağı, böylece yalnızlaşıp ruhunun öleceÄŸinin bilinmesinden midir?
Hayvanların bile aile ferdi gibi fonksiyon icra ettiÄŸi için deÄŸer verildiÄŸi bir toplumsal düzen, feodal ve geri kabul edildiÄŸi için yıkıldı, yıkılmaya çalışılıyor. Åžimdi çekirdek, hatta ergenlik yaşını aÅŸanların uzaklaÅŸtırıldığından dolayı atomik küçüklüÄŸe ulaÅŸtığı aile modeli modern insanın ihtiyaçlarını karşılayabilecek mi? Çocuk, koca veya kadın derdi çekmekten kaçıp YumoÅŸ besleyerek bu badireyi atlatabilecek miyiz?
Bir ÅŸeyler yapmalı, zihniyetimizi deÄŸiÅŸtirmeliyiz yoksa Batıyı tüketen yaÅŸam tarzı bizi de girdabına alıp bitirecek.Sadece kayıtlı kullanıcılar yorum yazabilirler.
Lütfen hesabınıza giriş yapınız veya kayıt olunuz. Powered by AkoComment 2.0! |
|
|
|
|
|
|
Kullanıcı Girişi |
| L O G I N |  |
|---|
|
|
Ziyaretçi Sayısı |
|
111394575 Ziyaretçi
|
|
|
|
