Veysi ERKEN 

     SavaÅŸ tamtamcıları sokaklarda, meydanlarda. Temcit pilavı gibi her gün sahnelenen gösterilere baktığımızda deÄŸiÅŸenin sadece “figüran”ların olduÄŸunu görürüz. Vurun, kırın, dağıtın, bölün ve parçalayın diye haykıran, höyküren hep aynı el. “El”ler hep sahnenin gerisinde. “El” anlayacağınız gibi yabancılar.

     Sanmayın ki, ülkenin dışında olanları kastediyorum. Ä°çteki “el”leri kastediyorum.

     Her ÅŸeyleriyle “el”

Giyimlerinden kuÅŸamlarına, yediklerinden içtiklerine, düÅŸündüklerinden dinlerine, paralarından zenginliklerine kadar her ÅŸeyleriyle “el” olanları kastediyorum.

     Ä°çimize fitneyi, fesadı ve ayrılığı yerleÅŸtirmeye çalışan “el”ler. Duygularımızı parçalayan, vahdetimizi ortadan kaldırmaya çalışan “el”ler. Birbirimize kem gözle bakmamızı saÄŸlamaya gayret eden “el”ler. Sıkıştıklarında bizden görünmeye çalışan “el”ler. Varlıklarını “figüranlar,amigolar ve sloganlar”la devam ettiren “el”ler. Aramızda kin ve nefretin tohumlarını serpiÅŸtirmeye ve ekmeye çabalayan “el”ler.

           Halbuki “Dinimiz, birlik ve beraberliÄŸi emretmiÅŸ, tefrikayı haram kılmıştır. Ä°htilâf ve çekiÅŸme ayrılığı, dağılmayı ve esarete, felâkete ve izmihlale düÅŸmeyi hazırlar.  Birlik ve beraberlik, ÅŸuuru olanların ÅŸiarıdır. Akl-ı selim sahiplerinin takip edecekleri yol budur. 
Dini, kitabı, kıblesi ve gayesi bir; peygamberi aynı, Allah'ı bir olan îslâm yolcuları için çekiÅŸme, didiÅŸme Kur'ân'ın ruhuna aykırıdır.

         Ä°bretle bir Kur'ân oku, Diyor ki «La teferrekû».Azamî müÅŸterekte birleÅŸmesi kabil iken asgarîsinde bile anlaÅŸamayan, ÅŸirâzesi dağılmış kitap formaları gibi periÅŸan olan insanlar, ancak düÅŸmanlarının galibiyetine zemin hazırlamış olurlar. 
       Tefrikanın peÅŸinden koÅŸarken hürriyetini kaybetmiÅŸ milletler, diÄŸer insanlar için ibret dersi olmalıdır. Onların batış ve felâketinden ibret almayanlar, gelecekteki nesillere ibret olurlar. Cenâb-ı Hak buyuruyor ki:«Siz, kendilerine apaçık deliller, âyetler geldikten sonra parçalanıp ayrılanlar, ihtilâfa düÅŸenler gibi olmayın. Ä°ÅŸte onlar (in hâli) : En büyük azap onlarındır»  
            Kahraman ecdadımız böyle iz'ansız mıydı? Onlar, ayrılık sevdasına düÅŸerek böyle periÅŸan hâle gelmiÅŸler miydi, onların arasında birlik baÄŸlan bu derece tarumar olmuÅŸ muydu?

          Cemaat ruhunun rahnedâr olması; o milletin kuvvet ve haÅŸmetinin kaybolmasına sebep olur. Gemileri baÄŸlayan halat, gevÅŸeyecek, dağılacak olursa saÄŸlamlığını, kuvvetini ve benliÄŸini kaybeder. Ä°nce elyaf, deÄŸil bir gemiyi, kediyi bile zaptedemez. Halatın saÄŸlamlığı liflerinin birbirine sımsıkı sarılmış olmasına baÄŸlıdır.

            Bir milleti teÅŸkil eden fertler; halat misâli sarmaşır, anlaşır ve îslâmm emrettiÄŸi birlik ruhunda kaynaşırsa ÅŸerefli bir millet olarak asırlarca payidar olur. Aksi halde zillet ve esaretin mahkûmu olurlar.

        Hikâye ederler ki;Bir kurdun, yemeye muvaffak olamadığı üç öküzcük varmış. Bunlar, her zaman birbirine arka vererek otlarlar ve birbirinden ayrılmazlarmış. Kurt, gayesine eriÅŸmek için bunların arasını açmayı düÅŸünmüÅŸ. Bu hayvancıkların biri kırmızı, biri beyaz biri de alaca renkliymiÅŸ. Kurt, beyazla alacaya sokulmuÅŸ:«Siz ne kadar hoÅŸ ve güzelsiniz! Fakat bu kırmızı arkadaşınız, sizin aranıza yakışmıyor» demiÅŸ. DiÄŸerleri bu sözü tasdik edince kurt: .«Bunu aranızdan uzaklaÅŸtırın» demiÅŸ. Onlar, bu iÅŸin çaresini sorunca:«Siz bana yardımcı olursanız ben onu sizden uzaklaÅŸtırırım» cevabını vermiÅŸ. Kimi, arkadaşının boynundan kimi, ayaklarından bastırarak kurda yardımcı olmuÅŸlar. Kurt, obur bir iÅŸtiha ile, kırmızı öküzü parçalamış. Zaman ilerlerken kurdun midesi kırmızı öküzün vücudunu eritmiÅŸ ve tüketmiÅŸ. 
Karnı acıkan kurt, aynı kurnazlıkla ve beyaz arkadaşının yardımı ile alaca öküzü de parçalamış. YavaÅŸ yavaÅŸ onu da yemiÅŸ ve tüketmiÅŸ! Daha sonra beyaz öküzün karşısına dikilmiÅŸ ve hiçbir te'vile lüzum dahi görmeden «Ben seni yiyeceÄŸim» demiÅŸ. Hikâyenin bütün deÄŸeri, beyaz öküzün verdiÄŸi ÅŸu cevapta toplanmaktadır:«Biz, kırmızı öküzü yedirdiÄŸimiz gün yenilmiÅŸtik».

          Kurttan daha kurnaz ve korkunç, din ve millet düÅŸmanlarına karşı birbirimizi feda edersek, kendimizin hayat ve saadetiyle oynamış oluruz. Akif beyin beyti ne kadar güzeldir:Girmeden bir millete tefrika, düÅŸman giremez; Toplu vurdukça gönüller, onu top sindiremez.Resûl-i Ekrem Efendimiz bir hadîs-i ÅŸeriflerinde:«Ayrılık yapan bizden deÄŸildir» buyurmaktadırlar.Ormanı sık olan yerlere yaÄŸmurun çok indiÄŸi gibi, efradı arasında sevgi ve beraberlik bulunan bir milletin üzerine de Allah'ın manevî rahmet ve bereketi iner.

      Resûlullah Efendimiz buyuruyorlar ki:«Allah, ümmetimi sapkınlık üzerinde toplamaz. Allah'ın (lütuf)eli cemaat üzerinedir. Kim ayrılık yaparsa cehenneme (gitmek üze 
re) ayrılmış olun» …………Ä°nsanların birbirlerinden fark ve üstünlükleri ancak takva iledir. Bir kimsenin ırkı, tahkire veya üstünlük iddiasına sebep olamaz, olmamalıdır.

        Peygamber Efendimizin ashabı arasında,Medineli ile Mekkeli diye bir ayırma yok, kardeÅŸçe mahabbet vardı. Selmân-ı Farisî, Bilâl-i HabeÅŸî ve Suheyb-i Rûmî (radiyallahü anhüm) Hazretleri, KureyÅŸ kabilesine mensup bir sahabeden daha düÅŸük bir muamele görmezdi, Ä°slâm tarihi bu gibi göÄŸüs kabartıcı menkıbelerle doludur. Sen, ben desin efrâd, aradan vahdeti kaldır; Milletler için iÅŸte kıyamet o zamandır.Bir tarafta kavmiyet taassubu, diÄŸer tarafta Ä°slâmiyetin tahakkuku birlikte yürüyemez. Ä°ki gaye tanıyan kimse, birini diÄŸerinden üstün tutacaktır.

        Allahü Teâlâ bir göÄŸüste iki kalb yaratmamıştır. Bir gönülde iki gayenin yaÅŸaması imkânsızdır, insan, gayeye ulaÅŸabilmek için, ona aÅŸk derecesinde baÄŸlanmak mecburiyetindedir.Allahü Teâlâ bir âyet-i kerimede buyuruyor ki:«Hepiniz, toptan sımsıkı Allah'ın ipine sarılın. Parçalanıp ayrılmayın» Tefrika; milletleri periÅŸan eden, ocakları söndüren, hür insanları esaret boyunduruÄŸu altına sokan büyük bir felâkettir. Ecdadımız, bu tehlikeyi sezdikleri için hem tefrikadan kaçmış hem de bizi uyarmışlardır. Karşısında düÅŸman ordularını kahreden, maÄŸlup eden Yavuz'un ÅŸu beyti ne kadar içli ve uyarıcıdır:Milletimde ihtilâf-ü tefrika endiÅŸesi, KûÅŸe-i kabrimde hattâ bi karar eyler beni. Bizim ihtilâfa düÅŸmemizden mezardaki ecdadımızın kemikleri sızlar, ruhları rencide olur. Başında akıl cevheri bulunan mü'minler,vatanın selâmeti ve Ä°slâm'ın izzeti için birlik ve beraberliÄŸi zarurî görür. Aksi halde ne vatan ne de can kalır. Ä°ttihad olmasa vatan yaÅŸamaz. Çünkü can olmayınca ten yaÅŸamaz. http://kitap.mollacami.com/yeni-hutbe-kitabi/tefrikanin-zararlari.html”

     Hala uyanamayacak mıyız?

      Hâla kendini beyaz Türk yaftası ile yaftalayan “el”lerin tamtamlarına kanacak mıyız?

      Ne dersiniz aziz dostlar