Hatice SELVA

Bir tohum düÅŸtü topraÄŸa. Yüreklere bir umut, bir coÅŸku oldu. Yüklendi toprak yükünü; besledi büyüttü... GüneÅŸ ısıttı, yaÄŸmur suladı; elbirliÄŸi etmiÅŸçesine sarıp sarmaladılar. En çok da sevgi dolandı çevresinde…

Bu ilgi, bu sevgi karşılıksız olmamalı dedi tohum ve bu enerjiyle çatlattı kabuklarını; bir umut bir filiz oldu...

Filizle birlikte onu sarıp sarmalayan yüzler güldü, yüreklerde umutlar filizlendi bu kez. Habire beslediler umutlarını, fidana döndü filiz: dallandı, budaklandı. Utandırmamak için yoldaÅŸlarını koca bir çınar oldu Üsküdar (ca) da... Besledi baÄŸrında nice umutsuzları, bazen güneÅŸe yaÅŸmak, bazen yaÄŸmurda korunak oldu. Gölgesinde kuÅŸ sesleri eÅŸliÄŸinde sükûn bulan insanlar adına türkü yaktı. Bazen düÅŸen mendilleri kuytulara uçurdu dallarıyla, biri bulsun lokum doldursun diye içine.

Asya topraklarının baÅŸladığı noktada çınar olmak az bir sorumluluk deÄŸil hani. Tanıklık etmeli tarihe onurla, vekarla, dimdik ayakta…

Kolay gelsin diyoruz çınara dönüÅŸecek fidanlara, Üsküdar(ca)ya…