Nazım HÄ°KMET'le Necip Fazıl KISAKÜREK arasında bir MUHAVERE
                                                                                 Sunan: Admin
1- Nazım'dan:
(NÂZIM HÄ°KMET'Ä°N, KUMAR BORÇLARINI BÄ°LE ADNAN MENDERES'Ä°N ÖRTÜLÜ ÖDENEKTEN VERDİĞİ PARALAR Ä°E KAPATAN VE RTE'NIN REHBER EDÄ°NDİĞİAHLAKSIZLIK, HAÄ°NLÄ°K VE DÖNEKLÄ°K ABÄ°DESÄ°, KÄ°N VE NEFRET TOHUMLARI EKEN, ATATÜRK, CUMHURÄ°YET VE LAÄ°KLÄ°K DÜÅžMANI ÜSTAD! NECÄ°P FAZIL'A MEKTUBU..!!)(*)

"Sevgili Necip,
Ä°smin temiz demek; necîb temiz demektir benden iyi bilirsin.. Necip'i necis yapma. Sen en cihanÅŸumül .eserlerini beÅŸ parasız Paris sokaklarında dolanırken vermiÅŸ bir ÅŸairsin, cebin para para

dolacak diye ruhun pare pare olmasın. Bilirim kalemin kıvraktır lisanın çeviktir, bilirim üç satırda ruh üflersin kağıda, bilirim bir yazsan parçalarsın edebiyatın Çin seddini, o lisan-ı mücerred dilinle babıali yokuÅŸunun yollarını yalaman beni kahrediyor Necip.

Sevgili Necip, inandığın Allah'ın aÅŸkına, o kudretli kalemini iktidara payanda yapacağımm diye camii direÄŸine çevirme, o kudretli kelimelerini üç kuruÅŸa parselleme üç tanesi üç kuruÅŸ etmeyecek ciÄŸersizlere. Sevgili Necip, elinde sur-u israfil var, onu borazana çevirme.
                                                                                                                                      Eski dostun.
                                                                                                                                      Nâzım"

Nâzım Hikmet!

Nafile çabalıyorsun.
Sana kızmıyorum. Kızmıyacağım.
Hiç bir operatör, ameliyat masasından kendisini yumruklıyan kanserliye, hiç bir gardiyan, parmaklığı içinden kendisine deli diye bağıran çılgına, hiç bir hâkim daraÄŸacı önünde küfürler savuran mahkûma kızamaz.
Ben kendimi, ne kanser operatörü, ne deli gardiyanı, ne de ağır ceza hâkimi ÅŸeklinde görmüyorum. Fakat görüyorum ki her hareketim, seninle hiç de alâkadar olmadığı halde, ciÄŸerine neÅŸter gibi saplanıyor, seni delilerin parmaklığı gibi bir azap çerçevesine hapsediyor ve başının üstünde ip varmış gibi kudurtuyor. Beni, doktor, gardiyan ve hâkim ÅŸeklinde gören sensin! Senin bu halini sezer sezmez artık sana kızmıyorum. Merhamet ediyorum.
Sanma ki ben öfke kabiliyetini kaybetmiÅŸ bir adamım. Ä°nsan baÅŸiyle fare kafasını birbirinden ayıran tek hassa bence fikir öfkesidir. Bir hiç için ölçüsüz öfkeler duyacak kadar alıngan ve hassas bir mizaç taşıdığımı sen de bilirsin. Fakat bu öfke, iyi kötü bir kudreti, bir ÅŸahsiyeti, bir mesuliyeti kalmış insanlara ve hadiselere karşıdır.
Sen mazursun.

Çünkü iflâs nedir, onu bütün hacmiyle idrak ettin.
O kadar yalnızsın ki, etrafında bir sürü (namı müstear) dan baÅŸka kimse yok. O kadar konuÅŸulmuyorsun ki, isminden ancak kendi (namı müstear) ların bahsediyor. Eskiden herkesin dilinde bir problem gibi gezinmeyi tercih eder ve bir dedikoduya, bir ankete doÄŸrudan doÄŸruya iÅŸtirak etmeyi Greta Garbo esrarına aykırı bulurdun. Åžimdi bir yerde anket oldu mu, kıymeti ve seviyesi nedir, hiç düÅŸünmeden, kapısı önünde aç biilâç bekleÅŸen yedi sekiz kiÅŸinin başına en evvel sen geçiyorsun ve sıranı kaybetmemek için kimbilir nelere baÅŸ vuruyorsun? Fıkraların baÅŸ sahifelerden moda sahifelerine atılıyor, gene yazıyorsun. Hatırlanmak ÅŸartı ile ne hakaretlere razı deÄŸilsin? TükürüÄŸü bile uzun zaman gıda edindin. Åžimdi o da yok. Bir zamanlar, ÅŸiirlerinde (kıllı ve kalın) olduÄŸunu ilân ettiÄŸin sarışın ve pembe ensenden, ÅŸunun bunun tokat izleri bile uçmuÅŸ Zaman seni deÄŸil, yüz karalarını bile götürmüÅŸ.

Ne hazin bir manzaran var. AkÅŸamları, beyoÄŸlu sokaklarında, yüzlerinde kalın bir duvak, ayaklarında bir çift siyah bot, ellerinde köpek baÅŸlı bir ÅŸemsiye, ağır ağır geçen sabık Rum aÅŸüfteleri bile senin kadar merhamete ÅŸayan deÄŸildir. Artık nefret vermiyorsun. Zamanın hainliÄŸi önünde insanları tefekkür ve merhamete çağırıyorsun.

Bundan bir kaç ay evvel Bâbıâlide, Åžtaynburg lokantasında seninle ÅŸöyle konuÅŸmadık mı:
Ben - Gazetelere yazdığın bu fıkraları nasıl yazıyorsun, bu kadar adileÅŸmeye nasıl tahammül ediyorsun?
Sen - Ne yapayım, ekmek paramı kazanıyorum. Başka ne yapabilirim?
Ben - Kendinden ve haysiyetinden bu kadar fedakârlık edeceÄŸine niçin potin boyacılığı etmeyi tercih etmiyorsun?
Sen - Potin boyacılığı etsem, bir şey zannederler de beni bu işten menederler.
Kendisini bu kadar saçma bir mazeretle teselli ediveren, hakikatte tesellisi olmıyan seninle görüyorsun ki ben hiç bir gün kavga etmedim. Sana selâm verdim. Sana acıdım. Bu kadar düÅŸmene -acısını ben duyuyormuÅŸum gibi- razı olmadım.
Åžimdi bana -tam da senden bekliyebileceÄŸim bir tarzda- çatıyorsun.

Devlet günlerinde seni rakip diye almaya tenezzül etmeyen adam, bu periÅŸan halinde sana nasıl tenezzül eder? Artık sen benim gözümde hiç bir ÅŸeyi temsil etmiyorsun. Ne hokkabaz ÅŸiirini, ne iÅŸporta komünizmanı, ne hile ustalığını, ne 24 saatlık reklâm açık gözlülüÄŸünü... Senin nene mukabele edeyim?
Aynı ideoloji içinde vaktiyle sarma dolaÅŸ olduÄŸun ve içlerinde fikirlerine taban tabana zıt olmama raÄŸmen konuÅŸulabilecek insanlar bulduÄŸum gruplar, yani sana benden daha yakın zümreler bile seni, fikir ve sanat âdiliÄŸinin, dolandırıcılığının prototipi diye gösteriyorlar. Bana ne düÅŸer?
Ä°ÅŸte açıkça söylüyorum: Ben senin kâbusun geceleri uykuna giren umacın her an yokluÄŸunu hissettiren ÅŸeytanınım. Sana acıyorum. Fakat elimden ne gelir?

ÇektiÄŸin yokluk ıstırabına hürmeten sana vaktile vermediÄŸim ÅŸerefi veriyorum. Seninle ilk ve son defa olarak konuÅŸuyorum. Fakat hepsi bu kadar. DediÄŸim gibi sen, bence artık mazursun. Seni affediyorum, ve ne yapsan affedeceÄŸim. Bu vaade güvenerek istediÄŸini yap! Sakın bu fırsatı kullanmamazlık etme!
Yalnız bil ki, sönmüÅŸ ve pörsümüÅŸ hüviyetine, o kadar muhtaç olduÄŸun ve elde etmek için ne yapacağını bilemediÄŸin hayatı nefhedemiyeceÄŸim.
Ölü diriltmek ve müflis kurtarmaktan âcizim
Benim hakkımda, içinde hapsettiÄŸin ÅŸeylerin hacmini bilmiyorum. Rivayete göre üç perdelik bir piyes, rivayete göre bir roman...

Fakat sana karşı hiçbir taktiÄŸi kalmamış adamın, bütün bir samimiyet ve açıklıkla içini tasfiye etmesine raÄŸmen söyleyebileceÄŸi her ÅŸey ve sırf sana hitap etmekle, düÅŸebileceÄŸi bayağılık burada toptan ve ebediyen nihayete eriyor.
Ä°ÅŸte görüp göreceÄŸin rahmet!
                                                                                                                               (11 Nisan 1936)