Babam bir an önce ekmeÄŸe kavuÅŸmaya can atarken, arkadaÅŸları Orduya astsubay yetiÅŸtirilmek üzere sanat okulu mezunları alınacağı haberi getirirler. Ver elini Ankara… Babamın okul dönemi hayli maceralıdır: Bir gün albay derse girer girmez “EÅŸÅŸoÄŸlu...”diye baÅŸlar peder anında boÄŸazına sarılır kravatını sıkmaya baÅŸlar, yirmi gün hapis… Yine bir gün basketbol maçında itiÅŸ kakış olur, Malatyalılar sesini duyunca giriÅŸir, vay haline diÄŸerlerinin… Peder çok güçlü ve atak idi öyle herkes yan bakamazdı, bazı olayları kendisinden deÄŸil arkadaÅŸlarından bizzat dinlemiÅŸtim. Babamın asker arkadaÅŸları da hakiki arkadaÅŸ idiler, ömür boyu iliÅŸkilerini koparmadılar. “HamidoÄŸlu Manifatura” onların buluÅŸma yeri idi. Babam arkadaÅŸlarının iyiliklerini her vesile anlatır, bizler de hayal dünyamızda onların ne muhteÅŸem insanlar olduklarını tasavvur ederdik. Onların arkadaÅŸlığının çimentosu nedir diye düÅŸündüÄŸümde ÅŸu kanıya vardım: dine saygılı, vatansever, fedakâr ve CHP karşıtları olmaları idi. O gün ki millet düÅŸmanı sol zihniyetin düÅŸmanları idiler. Babam mesleÄŸini hiç ama hiç sevmiyordu…

MesleÄŸe giriÅŸi mecburiyetten idi. Emir almayı, selam çakmayı sindiremiyordu -hatta mesleÄŸinden nefret ediyordu ama ne çare ki evde ekmek bekleyenler vardı. Babamın asabiliÄŸinin ana sebebi bu idi. Oldukça kapasiteli, okul boyunca en iyi olmuÅŸ birin emir alması çekilecek dert deÄŸildi.  ArkadaÅŸları bir yolunu bulup üniversitede okuyup ayrılıyorlardı... Peder de Erzurum da iken bir yolunu bulup gizlice Yüksekokula baÅŸlar, ancak okul bitmeye yarım dönem kaldığında farkına varırlar ve Ä°stanbul’a tayin ederler, tabii onca emek heba olur. ArkadaÅŸlarına sürekli yurtdışı görev çıkardı fakat kendisi bu tür görevlere talip olmazdı. Orduda iken hiçbir zaman lojman istemedi.., hiçbir üstü de talep dahi etmedi… Orduda hapisli vukuatı çok olan biri imiÅŸ... GittiÄŸi birliklere dosyası önceden gittiÄŸi için farklı muamele görürmüÅŸ… Bunları baÅŸka bir ÅŸey için deÄŸil, dik duruÅŸun nasıl bir ÅŸey olduÄŸunu ve kazanımını anlatmak için yazıyorum... Gün geldi emekliliÄŸi hak edince bir gün dahi durmadı…

O zaman Ankara’da idik yalvardık.. Malatya’ya gitmeyelim diye ama olmadı. Ankara çocukların geleneksel ahlakı açısından tehlikeli idi onca ayrıca Malatya’da kardeÅŸleri vardı…

Bir gün arkadaÅŸları rica ettiler; Koç o zaman TofaÅŸ’ı yeni kurmuÅŸ emekli motor teknisyenlerine bayağı yüklü bir maaÅŸ teklif ediyor ne diyorsun dediler, babam dinlemedi ver elini Malatya... 42 yaşında 1972 senesinde Malatya’dayız. 12 Mart muhtırası akabinde Milli Nizam Partisi kapatılmış yerine Milli Selamet Partisi kurulmuÅŸ. Halk tedirgin, partiye teveccüh yetersiz babam emekli asker olduÄŸu için daha cesur, maddi katkı da yapabiliyor ve ilçe baÅŸkanı. O zaman parti anlayışı bir kesim halka göre farklı idi ve bir ÅŸekilde dine hizmet yeriydi... Hakikaten bir kısım partililer samimi de idiler… 1973 seçimleri yaklaşıyordu listeler hazırlanıyordu partililer ehil olanı listeye alıyordu kimse ben olayım demiyordu nitekim rahmetli Turan Akyol abimiz böylece liste başı olmuÅŸ ve vekil seçilmiÅŸti.

Peder aynı zamanda belediye meclisi üyesi imiÅŸ; fakat ailece uzun yıllar bilmedik… Öyle ki 1973 de parti hükümet ortağı olunca yüzlerce insan babama gelir yakınları için iÅŸ talebinde bulunurlardı, babam bazı ahlaki itiyadlarını sorardı olumlu cevaba olumlu cevap verirdi.. ancak ailemizden bir kiÅŸi için bile ricacı olmadı. Ben ÅŸahsen ÅŸeker fabrikası imtihanına girdim; “bu ÅŸebabidir” deyip imtihan kâğıdını yırtmışlar ve imtihana girmedi demiÅŸlerdi… Olayı babama anlattım hiç ilgilenmedi… Derken partide çeÅŸitli huzursuzluklar baÅŸladı baÅŸtaki samimiyet yerini menfaate bırakıyordu. Erbakan Hoca’ya il yönetimi bir heyet gönderdi ve bazı taleplerde bulunmuÅŸlardı hoca aynen demiÅŸ ki “ayaklar başı idare edemez gidin iÅŸinize bakın…”

 Akabinde parti, vekillerinin yarısını kaybetti. 1978’ler de parti bayağı yozlaÅŸmış, partililer yaka paça olmuÅŸlardı, peder fazla uzatmadan parti ile baÄŸlarını kopardı; zaten yeni bir ekole meyletmiÅŸti. Çekmegil’le tanışmıştı. Çekmegil dükkâna 1972’lerden beri uÄŸrarmış ancak samimiyetlerinin 1980’e yakın arttığını hatırlıyorum. Çekmegil partiye sempati duyan biri deÄŸildi, parti ıslama hizmet ediyor fikrinin karşısında idi.  Metodu Nebevi bulmuyordu tabii o hengâmede Çekmegil’i anlamak kolay deÄŸildi. Çekmegil’i çok seven babam aşırı titiz biri idi. Bu yüzden Çekmegil kuraldışı davranışları ile ona takılırdı. Birgün Abacıya ayakkabı yaptırmış ve nasıl beÄŸendiniz mi diye ayağını kaldırıp tezgâha koymuÅŸtu. Çok sinirlenen babam, “AÄŸabey bu masa ekmek teknesi; yaptığın uygun deÄŸil” dedi Çekmegil “öyle mi o zaman birde diÄŸerine bak” diyerek diÄŸer ayağını tezgâha koymaz mı? babam kendisini dışarı zor attı…

Dükkâna müftüden il müdürlerine kadar çeÅŸitli bürokratlar da gelirdi. Bir gün Åžekerbank’ın müdürü gelmiÅŸ yalvarıyordu, yüzde bir faizle besi kredisi veriyorlardı, babam tenezzül etmedi, yine çeÅŸitli imkânlar önerdiler hepsini reddetti… O imtiyazları alanlar ÅŸimdi para babaları olarak bayağı saygın(!) pozisyondalar. Devlet kapısına gitmekten, onlarla muhatap olmaktan vebadan kaçar gibi kaçardı. Esad KeÅŸÅŸafoÄŸlu ile Hayırlarda Yarış cemiyetini kurdular, artık parti hayatında yoktu, hiçbir zaman ne seçmen kaydı oldu ne de sandığa gitti. Parti bürosu gibi çalışan dükkân, ilim adamlarının oturup meseleleri tartıştığı bir mekân haline geldi… Öyle ki Çekmegil dükkâna geldiÄŸinde tartışma doruÄŸa çıkar çarşı esnafı dükkân önüne yığılırdı. O tarihlerde dükkânların bu tür fonksiyonları da vardı. Babam ve amcam yaÅŸlandıkça iÅŸlerde geri gitmeye baÅŸladı, yaklaşık seksen yıl mazisi olan, çarşının en iyi iÅŸ yapan dükkânlarından biri olan HamidoÄŸlu Manifatura yavaÅŸ yavaÅŸ batmaya yüz tuttu. Gün geldi dükkân kapandı. Babam da eve kapandı. Sekseniki yaşında Dar-ı Bekaya göç etti...(*)
_____________