Mevzuumuzun esası bu deÄŸilse de  ilgili olduÄŸundan böyle bir açıklamayı lüzumlu gördüm.

Mesela; benim bunları yazmama ve yazabilecek duruma gelmiÅŸ olmama da saik ve amil olan bir zat vardır ki, ben ondan bahsetmek istiyorum ve amilim olduÄŸundan Åžükürname ikiyi ona hasrediyorum.

     Bu zat benim, yanında ve mahiyetinde devamlı olarak beÅŸ sene çalıştığım ve bana terzilik sanatını öÄŸreten ustamdır. Evet, bu zahiren böyledir ve pederim beni bunun yanına verirken iyi bir vasfı olan sanatkârlığından baÅŸka, temiz, ağırbaÅŸlı, vakur ve ahlaken dürüst bir insan olduÄŸunu da göz önüne almıştır.

    Fakat batınen yani iç yüzünde babamın o zaman bilmediÄŸi ve benim de zamanla öÄŸrendiÄŸim, insanlar için çok lazım ve üstün olan bir niteliÄŸi ve meziyeti haiz idi ki, oda; neme-lazımlık deÄŸil, bana lazımlıktır. Evet, bu zat bana ne demez, her hadiseyle ilgilenir, ikazı çok sever ve ikaz ederdi. BildiÄŸini, bilmeyenlere öÄŸretmeye çalışır, bilmediklerini itiraftan utanmaz ve -daha fazla- selahiyetdar makamlardan öÄŸrenirdi.

Yanında çalışan bütün galfa ve çıraklarına, en az maddi sahada yani sanat öÄŸretmeye verdiÄŸi ehemmiyeti, ahlaki ve manevi sahada da verirdi. Tam ve saÄŸlam, Ä°slami ve medeni bir görüÅŸ ve fikre sahipti.

Fakat ne yazık ki; bunu, yanında çalışan her insan takdir etmedi ve manevi cepheye gösterdiÄŸi dikkat ve ehemmiyet bazı gençleri sıktı ve bu sebeple ayrılanlar bile oldu.

Bana gelince çok memnundum ve ruhumu sarmıştı. Her ne kadar, nefsimin pis istek ve arzularına set çekiyor ve ağır geliyor ise de kendimi alıştırmaya çalıştım ve muvaffakta oldum. Allah’a çok ÅŸükür ediyorum. Zira o zaman ve bugün, benden iyi bir iÅŸ ve amel sadır olmuÅŸsa ve olursa her ne ise mutlaka ondandır ve Allah onu vesile kılmıştır. O benim her ÅŸeyimdi; aklımdı, fikrimdi, kafamdı ve dimağımdı ve ben onun yanında oldukça –belki- iyi idim.

Bensiz o, yine aynı adam, fakat onsuz ben, hiçbir ÅŸey. Sanki bir ruhta, bir kalpte iki vücut ve bu vücutlar ayrılınca da ruh onda kalıyor, kalp onda kalıyor, akıl ve mantık onda kalıyor. Ve diÄŸeri ise boÅŸ bir vücut, yani ben. Heyhat ki bunu geç anlayabildim, yani ayrıldıktan sonra. Ayrılık. Evet, bu ayrılık bende çok acı ve dolması gayrı kabil olan bir boÅŸluk meydana getirdi. Bu ayrılık evimizi ve iÅŸimizi Ankara’ya nakletmekle oldu.

Birbirlerini seven ve delice âşık olan bir kadınla erkeÄŸin ayrılması bundan daha feci olamaz, ancak belki bu kadar olabilir.

Nitekim bu kelimenin manası bende yavaÅŸ yavaÅŸ tesirini göstermeye baÅŸladı. Ancak iki sene eski benliÄŸim muhafaza edebildim. Fakat ondan sonra muvaffak olamadım.

Gözleri görmeyen bir ama gibi, birinin elimden tutmasını ve istediÄŸim yere götürmesini bekliyordum, teÅŸvik ve tavsiyeye muhtaçtım. Bu el ki, beni manevi yola götürmeli idi, çekmeli idi. Ne yazık ki öyle bir el bulamadım. Hiçbir el onun yerini alamıyordu ve bendeki boÅŸluÄŸu dolduramıyordu. Hülasa öpülmeye layık bir el ve kelimenin esas manası ile muhterem bir adamdı ve benim ustamdı, mürÅŸidimdi ve öÄŸreticimdi.

Bizim veya benim tekrar Malatya’ya gitmemiz imkânların haricinde olduÄŸuna göre, ayrılık onun Ankara’ya gelmesiyle aradan kalkabilirdi ve bunu bazen kendisi bile arzu ediyordu. Bunun için çok uÄŸraÅŸtım, Ankara’ya gelip beraber iÅŸ yapmamızı ve daha birçok sebepten burada olmasını iyi olacağını söyledim. Maksadım maddiyattan çok maneviyata çeken o elin hâkimiyeti altında ve bir arada olmaktan baÅŸka bir ÅŸey deÄŸildi.

Fakat henüz Allah bunu kısmet etmedi ve bununla beraber benim ümidimde katiyen kırılmadı ve kırılmayacak, ta ki bir araya gelinceye kadar.

Çünkü içimden bir ise, geçte olsa birleÅŸeceÄŸimizi ve hayatımızın bir arada devam edeceÄŸini söylüyor vaad ediyor.
Allahım, ben kulunda bir iyi taraf ve nitelik varsa ve, her ne ise, ona sebep ve vasıta buyurduÄŸun bu muhterem zatla beni birleÅŸti, bir araya getir ve ümidimi neticesiz bırakıp beni hüsran ve yes’e düÅŸürme. O kulundan ve cümlemizden razı ol rabbim.

Not: YENÄ° BÄ°R Åžükür name yazmayınca hiçbir günümü, mesut ve bahtiyar addetmeyeceÄŸim.