Ben Anadoluyum...
Yıllar yılı susuz kaldım, yıllar yılı aç...

Åžükrederek, kalktığım sofralarımda
Ya soÄŸan ekmek olur, yahut bulamaç.

Hastalarım ölüm yataklarında
Ne doktor yüzü gördüm, ne ilaç.

Zaman zaman nankör çıktı büyütüp okuttuÄŸum,
Gölge vermedi çok kere diktiÄŸim aÄŸaç...

Devlet denince hep vergi geldi aklıma
Jandarma deyince kırbaç...

En gümrah ırmaklarım boÅŸuna akıp gitti
Üç beÅŸ adım ötesinde toprağım kıraç.

Gittim, yiÄŸitçe döÄŸüÅŸtüm gazâ meydanlarında
Ne tak-ı zaferler istedim, ne taç...

SavaÅŸta çiÄŸnetmedim hilâli düÅŸmanlara
Barışta düÅŸtü üstüme gölge gölge haç...

Yolsuz, okulsuz köylerim, kasabalarım hâlâ
Alın terine muhtaç...

Ben Anadoluyum, acılı, mahzun;
Bende bitmez tükenmez dert kulaç kulaç...

                                                   Yavuz Bülent BAKÄ°LER