HurÅŸit PEKER
Ä°shak ve Muhsin, altı-yedi yaÅŸlarında akran, sıkı arkadaÅŸ ve köyde evleri birbirine yakın komÅŸu çocuklarıdır. Babaları “köyün önü” denilen mevkideki bahçelerine gider.. Ä°shak ve Muhsin “biz de babalarımızın yanına gidelim” diye toprak yola düÅŸerler.. bahçeye yaklaşırlarken, yolun tam da kenarında taÅŸ yığınları yani “çağıl” denen yerden dillere destan ibibik kuÅŸu uçar… çocuk aklı bu ya, merak ederek kuÅŸun uçtuÄŸu yeri kurcalamaya baÅŸlarlar..

TaÅŸları saÄŸa sola çekmeye çalışırlarken kuÅŸun yuvası ve yumurtadan yeni çıkmış “kızıl”  diye tabir edilen yavrularla karşılaşırlar… Henüz çok yavru, tüyü çıkmamış kuÅŸçukları evirip- çevirirlerken  Ä°shak’ın babası gelir.. Ne çare yavrular telef olmuÅŸtur… Baba Ä°dris Efendi; olay karşısında çok fena kızar: “Yazık deÄŸil mi bu yavrulara… Niçin böyle yaptınız?.. Niçin kuÅŸun yuvasını bozdunuz?..” diye sert tonda çocuklara çıkışır. Çocuklar; suçlu, çekingen ve ürkektirler… Ä°shak’ın babası biraz sakinleÅŸince, Ä°shak; koluyla yüzünü kapatır gibi, biraz yan dönerek, kolunun altından bakar, suçlu ve aÄŸlamsı bir halde: “Ama baba ibibik kuÅŸu da suçlu… O da yuvasını yolun kenarına yapmasaydı” der

Metin Bey kardeÅŸ; bana hem olayı, hem olayın geçtiÄŸi köyümü ve hem de Ä°shak’ın babası rahmetli Ä°dris kardeÅŸimizi hatırlattığından kendisine dualar ederim. Rabbim, günahlarımızı bağışlasın, iki dünya güzelliÄŸi versin.
                                                               15. 04. 2012/ HURŞİT PEKER