|
Yazar Nurettin BÃœYÃœKBAÅž
|
|
20-02-2012 |
|
ADINI UMUT KOYMUÅžLAR 
Nurettin BÜYÜKBAÅž
dün bir çocuk gördüm
gözleri maviÅŸ, durgun
adı umut dediler
kimsesizliÄŸi yüzüne yansımıştı
kocaman gözlerinde hüzün vardı.
bir sonbahar günü
cami avlusuna terk etmiÅŸler
henüz yeni doÄŸmuÅŸ
almışlar görenler
bir karakola teslim etmiÅŸler
birkaç gün bakmışlar
yedirmiÅŸler,içirmiÅŸler
ve sonra tutmuÅŸlar çocuk yuvasının
yolunu...
ve bırakmışlar umudu arkalarına
bakmadan.
sonra...
kimsesizler kütüÄŸüne alınmış;
anne: yok
baba: yok
akraba: yok
o artık kimsesiz
bastılar mührü ve kayda geçirdiler.
adını umut koydular sonra
verdiler çocuksuz bir aileye
ve umut,
bütün umutlarını orada bırakıp
gözyaşı dökmeden
ve arkasına bakmadan
körpecik yaÅŸamını
oradan alıp,
terk-i viran eyledi.
dün bir çocuk gördüm;
gözleri maviÅŸ, durgun
adı umut dediler
kimsesizliÄŸi yüzüne yansımıştı.
kocaman gözlerinde hüzün vardı.
umut, büyümüÅŸtü
açılmıştı, gülüyordu..
fırladı birden
yanımıza oturdu,
adın ne dedim;
he dedi.
kaç yaşındasın dedim;
he dedi.
okula gidiyor musun?
he...
kardeşlerin var mı?
he...
umut büyümüÅŸtü
ama konuşamıyordu.
sorulan her soruya
he... diyordu.
kendisini büyüten kadını
annesi biliyordu.
annesi gözü gibi bakıyordu,
yıllarca özlemini çektiÄŸi
çocuÄŸu nihayet bulmuÅŸtu,
bu yüzden
umudunu kaybetmek istemiyordu.
dün bir çocuk gördüm
gözleri maviÅŸ, durgun
adı umut dediler
kimsesizliÄŸi yüzüne yansımıştı,
kocaman gözlerinde hüzün vardı.
gözleri gözlerime bakmıyor
kafasını önüne eÄŸiyor,
eli ağzında
umut sanki biliyor kimsesizliÄŸini
kimliÄŸinde umut, gözlerinde hiç
yüzü berrak su misali,
ve umut, umudunu kesmiyor
kimsesizliÄŸe meydan okuyor.
Sadece kayıtlı kullanıcılar yorum yazabilirler.
Lütfen hesabınıza giriş yapınız veya kayıt olunuz. Powered by AkoComment 2.0! |
|
Son Güncelleme ( 20-02-2012 )
|
