Nurettin BÜYÜKBAÅž

ÅŸimdi kalk doÄŸrul ve bak gözlerime                  
ve sonra uzat ellerini ellerime
sana bir masal anlatacağım
gül kırmızısı akÅŸamlardan
gök mavisi denizlerden
zifiri karanlığın aynasından

gün bildiÄŸin gibi deÄŸildi
güneÅŸ bir tuhaf doÄŸmuÅŸtu üzerimize
ay, yıldızlar, fezanın alacakaranlığında
zamana meydan okurcasına
kapkaranlık bir dünya yaratmaktı
asıl niyetleri.
rüzgar, kar, yaÄŸmur
olanca ÅŸiddetiyle...
bütün huysuzlukları üzerlerindeydi
anlayacağın

ansızın bir güne dönüÅŸtü ahval-ı alem
her ÅŸey toz pembe,
ışık yaydı güneÅŸ bütün görkemiyle
rüzgar hafif, kar yumuÅŸak,
yaÄŸmur çisil çisil...
sonra ay belirdi gökyüzünde
ardında yıldızlar
geceye kutlu bir görev yüklendi
gizlice...

doğa her şeye anlamsız yine
önce bir gürültü kopuyor
sonra ortalık toz duman,sanki zahme
ve insanlar suskun, insanlar biçare
insanlar kırgın doğaya
önce bir köÅŸeye büzüldüler
sonra kıvranıp durdular sessizce
her ÅŸeye boyun eÄŸdiler
ve hal-i intizar'a çekildiler
                                                                    
uyanıverdi sonra uykusundan
mahmur, nahif...
gözleri gözlerine baktı
anlamsız, şaşkın
ve kaldırdılar ellerini fezaya
dua ile hamd ile
ve sarıldılar sonra birbirlerine
sevgi ile aÅŸk ile