Sanki
      Ayağını bastığın yerden baÅŸlardı
      Yerküre dönmeye
      Gök soluklandığın kadardı
      BaÅŸkalarının devletiydi dağın eteÄŸindeki ÅŸehir
      Yalnızca sen yürürdün caddelerinde

      Ömür
      Sadece seni akıtan nehirdi
      Ey yürek kalıplarıyla biçip
      YiÄŸit ve kavi
      AÅŸkile teÄŸelleyen terzi

      Yazları atsidiÄŸi, gübre, ayak kokusu
      Toprak duvara serpilmiÅŸ su kokan
      Kışları
      Kaysı çekirdeÄŸi kabuÄŸu çıtır çıtır
      MeÅŸe odunu yanan sobalarda
      Kıvrılan dumanların eÄŸittiÄŸi çocukluÄŸun
      Bu karanlığın / bu izbe/ bu unutulmuÅŸ ülkesinde
      Cıvıl cıvıl yüreÄŸiyle
      Oynaşı sokaklarda kalan küçük çırak

      Ancak
      Sineklerle eÄŸlenebildiÄŸin
      Ve ancak
      Kuytulu böcekleri bildiÄŸin
      Ä°lik açıp düÄŸme diktiÄŸin
      dükkanların
      arka bölmesinden
      yüzlerce yıllık bir çıraklıktan sonra
      yeryüzüne fırladın
      çıktın
      ve gördün ki
      kabına sığmıyordu dünya
      onun ‘çün mü 
      sen de sığmadın dünya’ya
      
      Seni en çok
      DaÄŸlarda tek başına
      Ä°natla
      Kayalardan fışkıran
      Yalnız aÄŸaçlar mı
      Anlatmalı insanlara ? 

      Hem ölüme döndün yüzünü
      Hem yaÅŸamaya
      Mevsimler birbirini kovaladı
      Yazı yaz
      Kışı kış gibi yaÅŸadığın ÅŸehirde
      Bütün vücudunla tartıştın
      Tartıştığında tekmil kalbinle durdun namaza        

      Sana yakıştı mı ne
      SaÄŸlığın gibi
      Hastalığın da
      Mahfice aÄŸlamaklarınla
      Sende ölüm bir ÅŸiir gibi

      Yaz günü bir subaşı / sözgelimi Horata’da
      AÄŸaç gölgesi gibi
      Her kelimesiyle yerli yerinde mi?
      Ey yürek kalıplarıyla biçip
      YiÄŸit ve kavi
      AÅŸkile teÄŸelleyip
      Sıdkile diken / ölümü berkiten terzi.

      Girne (Kıbrıs), 10 Eylül 1988