Bahattin BÄ°LHAN
   Aleviler, “ibadet ederler, yahut etmezler” diye onlar hakkında söz etmek bana düÅŸmez. Kesinlikle Alevi yahut Sünni kardeÅŸlerime karşı saygısızlık etmek gibi bir münasebetsizlik yapmaya hevesli deÄŸilim. Ancak gördüÄŸüm, yahut duyduÄŸum bazı hususları ifade edecek olursam, iki taraf da lütfen hoÅŸgörü ile karşılasın. Yanlışım varsa, ki olabilir, hatırlatan olursa yanlışımı düzeltmek boynumun borcu olur. GerçeÄŸe, yani hakka hiç kimse karşı çıkmamalıdır.

    BildiÄŸim kadarıyla Alevilik, Hz. Ali’yi sevmek ve onun yolunu izlemek, onun yaÅŸamını örnek almaktır. EÄŸer Alevilik bu ise, Alevilerin ibadet etmemesi mümkün mü? Çünkü Hz. Ali, ibadet eden kiÅŸi demektir. Hz. Ali, Allah yolunun eri demektir. Hz. Ali, dünyada kaldıkça ibadetini, Allah’a secde etmeyi, namaz kılmayı hiç aksatmadı. O, abdest alan, namaz kılan, Oruç tutan, hacca giden, Allah’ın düÅŸmanlarıyla savaÅŸan bir hak eriydi. KuÅŸaktan kuÅŸaÄŸa dillere destan kahramanlıklar gösterendi. O, din düÅŸmanlarının korkulu rüyası oldu, hakkın savunucusu oldu.

    Ä°ÅŸte Ali’nin yolu budur! Bu veriler, hikâyeye, efsaneye, söylenceye dayanmaz. Ä°lmi kanıtlara dayanır. Tarihin tanıklığına dayanır. Hz. Ali’nin yaÅŸamı, bütün ayrıntılarıyla bilinmektedir. Ali’yi seven, “Müslüman’ım” diyen herkesin onun yolunda gitmesi, onun izinde yürümesi gerekmez mi?

   Hz. Ali hayattayken de taraftarları vardı, bunlar, Ali’nin hep yolunda, izindeydiler. Onunla yürüdüler, onunla durdular. SavaÅŸ alanında, mescitte, hacda ve bütün ibadetlerde hep Ali ile uyumlu oldular, Ali’yi örnek aldılar, onun ilminden nasiplendiler, öÄŸütlerini dinlediler. GösterdiÄŸi hedefe doÄŸru yol almaya çalıştılar. BelirlediÄŸi istikametten ayrılmadılar. Bununla beraber kendilerine “Alicilik” anlamına gelen Alevi sıfatını uydurmadılar. “Biz Müslüman’ız” dediler. Onlar, Ali’nin can yoldaşı, dava arkadaşı oldular. Ali’nin cemaati, öÄŸrencileri, sevenleri, izleyenleri oldular.

   Daha sonraları, Ali’nin ordusu içinde bir baÅŸka gurup belirdi. Bunlar, Ali’yi dinlemiyorlardı. Sözlerine itiraz ediyorlardı. Haksız yere Ali’yi suçluyorlardı. Ali’nin gittiÄŸi yolda yürümüyorlardı. Bunlar, Ali’nin dostu, yaranı olabilirler mi?  Onlar Ali’den, Ali onlardan uzak kaldı. Ali de onları dışladı, çünkü Ä°slâm’a ters düÅŸüyorlardı. Hz. Ali, onları, dışlamakla kalmadı, onlara Zülfikar çekti, onlarla savaÅŸtı. Binlercesini öldürdü. Bunlara dışlananlar anlamında “hariciler” deniyordu.

   Ali’nin arkadaÅŸlarından ÅŸöyle bir gurup düÅŸünelim: Bunlar Ali’yi çok sevdiklerini iddia ederler, hep “Ali, Ali” derler. “Ya Ali, ya Ali!” derler. Kur’an’ın, Ä°slâm’ın yerine Ali’yi oturturlar amma, Ali abdest alır, bunlar almazlar, camiye gider, bunlar gitmezler, Ali oruç tutar, bunlar tutmazlar, hacca gider, bunlar gitmezler, Kur’an okur, bunlar okumazlar, dua eder, bunlar etmezler, ama biz “Aliciyiz” derler. Ali’ye sahiplenmek isterler.  Ali’nin yolunda yürümezler, izini takip etmezler.

   Hz. Ali’nin bunları kabul etmesi, kendi toplumundan, cemaatinden sayması mümkün mü? Ve de bunları dışlamaması mümkün mü?

   Åžunu da unutmayalım ki, Ali, davetçiydi, hakka, kurtuluÅŸa çaÄŸrıcıydı. Ä°nsanları Allah yoluna, çağırıyordu. Kendi nefsine, kendi egosuna deÄŸil, O, saltanat peÅŸinde deÄŸildi, “hanedanlık” kurmadı, dergâh, barigâh, hankah da kurmadı. O, mescit yaptı, hep cami inÅŸa etti. O, hakka çağırıyordu. Allah’a çağırıyordu.

   Hz. Ali, gizli, kuytu, saklı yerlerde, özel mekânlarda deÄŸil, kapısı herkese açık olan, herkesin davetli olduÄŸu camilerde ibadetini yapıyor, çaÄŸrısını tekrarlıyordu. Mihrapların aziz imamıydı, minberlerin heyecanlı, ateÅŸli hatibiydi. Hakkın savunucusu, Allah yolunun davetçisiydi. O, müminlerin imamıydı, müminlerin can dostu, gönül arkadaşıydı, abdestsiz, namazsız, secdesizlerin düÅŸmanıydı. Ä°lmin, irfanın adamıydı. Saklılığın, sinsiliÄŸin zıddıydı. Allah’ın velisiydi, Peygamber’in halifesiydi. Kendisinden önceki halifelerin emin müsteÅŸarı, can dostu, yardımcısı, destekleyicisiydi.

   Hz. Ali, Arapçılık yapmadı, Arap düÅŸmanlığı da yapmadı. Hanedanlık kurmadı, illa ki, “Benim soyum, sülalem” demedi. Ä°lla ki “Benim cinsim, cibilliyetim” de demedi. “Benden sonra sizi benim çocuklarım yönetsinler, onlar hep size baÅŸ olsunlar” demedi.

   Zalim bir haricinin kılıç darbesiyle başından ağır yaralandı, öleceÄŸi belliydi, çünkü kılıç çok kesmiÅŸti, hem de kılıç zehirliydi. Diyen oldu ki, “Ya Ali! OÄŸlun Hasan’ı bize tavsiye et!” bu teklifi kabul etmedi, itiraz etti. “O iÅŸ, benim iÅŸim deÄŸildir. Onu siz bilirsiniz, kimi isterseniz onu seçin” dedi.

   Hz. Ali’ye “Esedullahi’l Galip” diyenler olmuÅŸtu.  Allah’ın yenilmez aslanı” diyenler! Onu bilemem amma O,  “Allah’ın velisi”dir, O büyük evliyadır. O, son nefesine kadar ibadeti aksatmadı. Ä°badetle yaÅŸadı, ibadetle öldü, sanki O’nun her adımı, her nefesi ibadetti. Ali’ye ve O’nun yolunu izleyenlere selâm olsun.