Rahmet Peygamberi (as)in vefatını takip eden günlerde, O’nun izzetli öÄŸrencileri (Ashap) bir araya toplandılar. Bu toplananların gönül dünyası umman kadar geniÅŸti. Allah Elçisini dünyada kaybettiklerine üzülmüÅŸlerdi, elbette çok üzülmüÅŸ, elbette çok sarsılmışlardı. Ancak onlar, rahmet Peygamberinden çok ÅŸey öÄŸrenmiÅŸlerdi.. Åžu hususları da çok iyi öÄŸrenmiÅŸlerdi onlar:

    Biliyorlardı ki: Ölen, “Refik-i Âla” ya gitmiÅŸtir.
    Biliyorlardı ki: Ölen ölecek, hayat devam edecek. Ölen ile ölünmez, dünyada hiç kimse ölenle ölmemelidir. Bu, kural dışıdır.
    Biliyorlardı ki: Ölen çok azizdir, âlemlere rahmettir ama, O’nun öÄŸretisi de çok azizdir. Âlemlerin kurtuluÅŸ reçetesidir. O halde ölenle ölmek deÄŸil, bu ilahî mesajın etrafında toplanmak, onları hayata geçirmek ve onları uzaklara, daha uzaklara götürmek, bütün dünya-âleme sunmak, herkese duyurmak lâzım! Rahmet Peygamberi de, ölüm döÅŸeÄŸindeyken Usame ordusunu yola çıkarma planları yapmadı mı, bitiÅŸikteki mescide gitme gücünü bile bulamadığı halde, “Haydi ala bereketi’llah yürüyün” demedi mi?
    “Sakîfe günü” çok önemli bir gündü, “var olma-yok olma” günüydü. Bu gün yapılacak bir yanlışın mekrini bütün bir dünya çekebilir, bütün dünya hüsrana uÄŸraya bilirdi. Bu gün alınacak isabetli bir karar ise bütün dünyayı mutlu ede bilirdi. Müjde Elçisi, müjdeleri sundu, Rabbine yolcu oldu, gitti. Giderken de gerekli uyarıyı yaptı, “Haydi Usame git!” dedi. Sanki “ölen kim olursa olsun, başında durup ağıt yakmak gerekmez. O iÅŸi acizler yaparlar. AÄŸlanabilir ama, mukaddes görev ihmal edilemez” demek istiyordu.
    Mukaddes cenazeyi gönül huzuruyla kaldırabilmek için önce dünyadakilerin acil olarak yapmaları gereken iÅŸler vardır. Bunları aksatmadan  yapmaları lâzım. Emaneti ehil olana teslim etmeleri lâzım! Sonra “Evet Ya Resulelleh! Biz emanete hainlik etmedik, en ehil olan kiÅŸiye verdik” deme ÅŸansını yakalamaları lâzım. Ä°ÅŸte bu maksatla “ÅŸura” toplandı Sakîfe’de.

    Bu ÅŸura 
    Sakîfe’de toplanan bu ÅŸura, çok izzetli, çok onurlu ve çok mübarek bir ÅŸuraydı. Bunun izzeti, gözleri kamaÅŸtırır. Ak vicdanları hayran bırakır. Akıllara, iz’anlara yol gösterir. Dünya durdukça bütün dünyalılar, bütün ak vicdan taşıyanlar bu eÅŸsiz izzete selam duracaklar, bu kutlu dersi iyi okumaya çalışacaklar. Bu denli önem taşıyan, bu nispette hayatî olan bir ÅŸura toplanıyordu.  Çok da önemli olmayan birçok toplantılar, seçimler için insanlar birbirini imha etme yollarını aramışlardı tarihte. Oluk oluk kanlar akmış, canlar yanmış, yürekler kebap olmuÅŸ, senelerce boÄŸazlanmalar sürmüÅŸtü. Halbuki bu toplantı kadar, bu toplantıdaki seçim kadar önemli bir toplantıyı gören, bilen yoktu. Yine de kavga olmadı, kıtal olmadı, küfür eden, bağırıp çağıran olmadı, muhalifini tehdit eden olamadı, kılıç çeken olmadı, hatta sert konuÅŸan bile olmadı.
    Çünkü bu ÅŸura, çok erdemli insanların ÅŸurasıydı.         
    Nasıl baÅŸladı, nasıl bitti?
    Aziz Peygamber (as)in geçekten vefat ettiÄŸini anlayan insanlardan birçoÄŸu adeta ÅŸok oldu ne yapacaklarını bilemez oldular, ÅŸaşırıp kaldılar.
     Mukaddes cenaze, Hz. AiÅŸe’nin odasındaydı. Hz Ebu Bekir heyecanla cenazenin başında! O da ÅŸaÅŸkın ama çabuk toparlandı. Mübarek yüzü açtı ve öptü. Bir süre aÄŸlaya durdu. Yine toparlandı. Mescitte toplanan ve ÅŸaÅŸkınlık içinde bulunanları uyarmak lâzımdı. O da öyle yaptı. Mescide girdiÄŸinde Ömer’in, “Allah Elçisi ölümsüzdür, öldü diyeni öldürürüm, öldürürüm!” dediÄŸini duydu. Ömer, sert mizaçlıydı. Ebu Bekir çok yumuÅŸak huyluydu. Burada yumuÅŸak davranmanın yararlı olmayacağını biliyordu. Onun için Ebu Bekir, daha sert bir eda ile: “Ala rislik!...” “Ömer! Otursana!” dedi. Ve ahir ömürde Peygamber’den kendisine kalan minbere çıktı. Bütün Peygamber sevdalıları can kulağıyla kendisine yöneldiler, kendisini dinlemeye hazırlardı. O da söylenmesi gerekeni çok iyi söyledi. Duygusallıkları, hissilikleri yatıştırdı. Akıl ve vicdanları harekete geçirdi. Akıl ve vicdanlara seslendi. Dedi ki:
    “Allah’a tapana ne mutlu! Allah Bakî’dir, ölümsüzdür. Muhammed’e tapana yazıklar olsun Muhammed ölmüÅŸtür”. Bu anlama gelen birkaç ayet okudu. Dedikleriyle ayetlerin anlamı oldukça uyumluydu. Bu ayetlerden birinin meali ÅŸöyledir:
    “Muhammed, ancak bir elçidir. Ondan önce birçok elçiler geldi, geçti. Åžayet O,  ölecek, veya öldürülecek olsa siz sırtınızı mı döneceksiniz? (Al-i Ä°mran: 144)  Hele ÅŸu ayetin anlamı ne kadar açıktır:

    GörüldüÄŸü gibi, Ensar, yönetime talip olduÄŸu halde Ä°çlerinde bu iÅŸe razı olmayan vicdanlar da yok deÄŸildi. Onlara göre Ebu Bekir’den daha münasibi olamazdı. Toplantıdan sessizce ayrılıp Ebu Bekir’in yanına varan oldu, durumu anlattı. Ä°ÅŸin bir oldubittiye gelmemesi için Sakîfe’ye acele gelmesini istedi.  Üç saygın insan, herkesin güvenini kazanmış izzetli kiÅŸiler: Ebu