Tepedeyim, tam tepede.
Kuşbakışı seyrediyorum
Kayacığı…,
Üzerinde nice kavimleri ağırlamış
Ä°bretlik sahnede…

GeçmiÅŸ hayalimde canlanıyor,
Canım, umudum, babam diyerek;
Kan sızıyor yüreÄŸime;
Ä°çim gamlı.
SaÄŸ tarafımda Höyük,
Sol yanımda Dumanlı.
KAYACIK;
Mirastır ötelerden,
Kazdıkca izler çıkar;
Dedemin dedesinden.
Mevsimler gibi mirasta deÄŸiÅŸiyor, elden ele..
Hele ÅŸöyle uzanıver de bir bak; gerilere.
İşte kayacık; dedelerimden kalmış babama hediye,
O da bana bıraktı; birazda ben oyalanayım diye.

Ömrünü bitirdiÄŸin bu yerlerde,
Herşey bıraktığın gibi duruyordu.
Seni aradı gözlerim:
Selviler, baÄŸlar,ceviz aÄŸaçları arasında
Her tarafta izlerini aradım,
Adım adım
Seni bulamadım.

Ah!..
Bir daha tutunabilseydim ellerinden;sıkı sıkı
Yavaş yavaş tırmansaydım yokuşları,
Bir zamanlar dertlerimizi paylaştığımız tepelerde,
Bulabilseydim O eski mirascıları!
Garabekir, Gamalı ve Garamahmutları…
Yine sarılıp öpebilseydim ellerinden...

“Biraz geçimlik, eÄŸlence, oyalanma ve oyun”oluÅŸun.(6/32-29/64.)
Sen de cazip dünyadan bir sahnesin; vefasız kayacık
Nedir böyle, bir yabancı gibi soÄŸuk soÄŸuk duruÅŸun?
Ne çare, hiçbir dostuna sahip çıkamadın birazcık.

Artık ne armut dalına asılı “azık”çantası
Ne omzunda taşıdığı “odun”baltası;
Ne de pınarın gözüne gizlenen “yoÄŸurt”tası..

Türküler tuttururdun önceleri buralarda yanık yanık.
Bize, bir ismin kaldı yadigar; birde mirasın: KAYACIK

                                                       Nisan/2011 HurÅŸit PEKER