Bahattin BÄ°LHAN                               
Birçok sözümüz Arapça,
TürkçeleÅŸmiÅŸ sanki Türkçe.
 
Bin yıldır ki ağzımızda,
Hattımızda, yazımızda.
 
Hep dolaşır dilimizde,
Mekân tutmuÅŸ ilimizde.

Ä°ÅŸte bir örnek: “Türkiye”
Kelime “Arapça” diye,
 
Çıkarılır, atılır mı?
Millete anlatılır mı?
 
Bir benzeri: “Cumhuriyet”,
Arapçaymış, haydi reddet!
 
TürkçeleÅŸti bu kelime,        
Kondu gönlüme, dilime,
 
Yerini aldı Türkçede,
Yazılışta ve lehçede!
 
“SELAM” Arapça kelime,
Pek uygun düÅŸtü dilime.
 
Onu benimsedim, sevdim,
Sevdiklerime de yaydım.
 
Vicdanlar kalksın kıyama,
Selam dursunlar “selama”
 
Olur mu ona düÅŸmanlık,
Öldü mü yani insanlık?
 
Terk et “Arapçadır” diye,
Bu denli bağnazlık niye?
 
Ä°lim, defter, kalem, kitap,
Helal, haram, günah, sevap,
 
Hepsi Türkçede yer aldı,
Birer Türkçe kelâm oldu.
 
Türk yurdunda, Türk ilinde,
Yüz milyonun hep dilinde.
 
Deme bunlara: “yabancı”,
Boş yeredir, acı, sancı.
         
Türkün sözlüÄŸü, kamusu,
İnancı ve de namusu,
 
Deyimleriyle kelamı,
Alıp verdiği selamı,
 
Milli birliğin harcıdır,
Suikastlar pek incitir.
      
Türk bu selama aÅŸina,
Bozgunculuklar boÅŸuna.                                   

                              BAHATTÄ°N BÄ°LHAN