Aylardan Åžubat, mevsimlerden Kış olması bu aile için felaketti. Çünkü kış için giyecek kadar kalın elbiseleri yoktu. Gece boyu kar yaÄŸmıştı. Hepsi her zamanki gibi erkenden kalkıp cemaatle sabah namazı kılmıştı. Namaz bitince çocuklar hemen pencereye koÅŸmuÅŸlardı. Kar yaÄŸdığını biliyorlardı. Metin annesine dönüp, “Elifcik Ana kar oynamaya gidebilir miyiz?” dedi. Annesi “Bilmem ki Metin, üÅŸürsünüz.” DemiÅŸti. Metin, “ ÜÅŸümeyiz. Mutlu olunca aklımıza üÅŸüdüÄŸümüz gelmez. Biz kardeÅŸ kardeÅŸe oynarken çok mutlu oluyoruz. Belki sen de gelip neÅŸemize neÅŸe katarsın.” Elifcik kabul etmiÅŸti. Çocuklarının eldivenlerini taktı, kendisi de baÅŸörtüsünü taktı ve hep birlikte dışarıya çıktılar. Metin “Kartopu oynayalım.” dedi. Çetin “Hayır kardan adam yapalım” deyince Tekin de “ Buzda kayalım” demiÅŸti. Elifcik “Hepinizin istediÄŸini de yapalım.” dedi. Dışarıya çıkar çıkmaz ilk önce kendilerine dümdüz bir arazi hazırladılar. Buraya 2 m. boyunda kocaman bir kardan adam yaptılar. Kardan adamı kartoplarıyla yere serdiler. Kartopu oynayıp buzda kaydıktan sonra neÅŸe içinde evlerine gittiler. Saat akÅŸam 8 olmuÅŸtu. Hepsi yataÄŸa yatmış fakat hiçbiri uyuyamamıştı. Çünkü hepsi soÄŸuktan tir tir titriyordu. Küçük Elif ise tüyleri sayesinde hiç üÅŸümüyordu. Saat geceyarısı olduÄŸu halde hiçkimse uyuyamıyordu. Tekin dayanamayıp ayaÄŸa kalktı. Çetin ve Metin’e yavaÅŸça seslendi “Metiiin ! Çetiiiin! Hadi battaniyelerimizi alıp annemizin yanına gidelim.” Metin ve Çetin de kalkıp “Çok iyi olur” dediler. Battaniyelerini taşıyıp Elifcik’in yanına gittiler. Ona hafifçe Çetin seslendi”Elifcik Ana biz çok üÅŸüdük senin yanına geldik.” Elifcik ise “ Gelin çocuklar ben de üÅŸümüÅŸtüm zaten.” dedi. Çocuklar 2 gece boyunca annelerinin yanında yattılar. 3. gece normal yerlerinde yattılar. Gece hepsi Çetin’in “ Çok üÅŸüdüm!” diye bağırmasıyla uyandı.   

Elifcik aÄŸlıyordu. Çocukları hasta olmuÅŸtu. Çocuklarını ücretsiz saÄŸlık ocağına götürdü. Elifcik en son sıradaydı. Sabırsızlanıyordu. Sıra ona geldiÄŸinde doktora, “Çocuklarımın neyi var?” dedi. Elifcik hala aÄŸlıyordu. Metin farketmiÅŸti. “ Ana , Ana ne oldu?” dedi. Elifcik cevap vermedi. Doktor paranız var mı dedi. Tekin üzülerek ” Burası ücretsiz deÄŸil miydi doktor amca? Bizim paramız yok. Kalın elbiselere ve kalın battaniyelere sahip olmadığımız için soÄŸuktan hasta olduk. “ dedi. Doktor da Yılmaz ailesi gibi müslümandı. ElifciÄŸin haline çok üzülmüÅŸtü. Dayanamayıp Çetin’e sordu ”Babanız iÅŸe gitmiyor mu?” “Babamız yok.”dedi Çetin. Doktor, “Çok üzüldüm, size yardım edeceÄŸim. Muayene parasını ben öderim.” Dedi. Çetin, “Sen ne iyisin Doktor Amca. Çok teÅŸekkür ederiz. Hem biz de sana çok önemli birÅŸey verebiliriz.” Doktor, “....?” . bu konuÅŸmadan sonra Doktor hepsini muayene edip ilaç yazmıştı ‘öksürük ilacı’. Elifcik reçeteyi okuyup doktorla üzülerek konuÅŸtu, “Ä°laç alamayız ki.” Doktor “Merak etmeyin. Kendi ilaç dolabımdan vereceÄŸim.” Elifcik, “Size nasıl teÅŸekkür edeceÄŸimi bilemiyorum.” Dedi. Doktor bir dolaptan 3 tane aynı ilaçtan çıkardı. Ä°lacın birini eline alarak, “Her çocuÄŸunuz 1 kutu bitirecek. Günde sabah ve akÅŸam olmak üzere 2 defa içecekler. 3 çocuÄŸunuz olduÄŸu için 3 kutu ilaç veriyorum.” dedi. Ä°laçları küçük bir poÅŸete koyup ElifciÄŸe uzatırken, “Allah çocuklarınıza ve size uzun ömürler versin.” dedi. Sonra size yardım edeceÄŸim dediÄŸini hatırlayarak cebinden 500 tl çıkarıp ElifciÄŸe verdi ve “Bu parayla bir iÅŸe gir veya çocuklarını okut”dedi. Elifcik sevinçle doktora bakarak konuÅŸtu “size ne kadar teÅŸekkür etsem azdır.”

Kış bitmek üzereydi. Bu da ayrı bir sevinçti. Elifcik iÅŸe baÅŸlamıştı. Ä°yice para biriktirdikten sonra çocuklarını okula gönderecekti. Durumları artık çok iyiydi. Doktora dua etmeyi de hiç unutmadılar.