bugün mihrab tutmadı elimi
kime sorsam,
kime dağıtsam gözlerimi;
cevabın kaygısında bir ben
ve ÅŸüphe tadıyor beni...
renklerden uzak bir alem,
yoklukta düÅŸüncelerim,
tuzaklara kendim düÅŸüyorum;
mihrab tutmuyor elimi

kara bir savaÅŸ,
şiddetli ve azılı hem de
hayıflanmalar azık torbamda...
beni ayakta tutan kilitler,
esrarengiz kapıları açmaz;
yoklukta düÅŸüncelerim,
varlığımı duyurmaz elaleme
bir oltaya sarılırım;
tenimden kopmaz iÄŸneleri;
öfkemi sindirirler,
ayırırlar ülkemden...
durdurmaz kimse beni,
ne de onları...
mihrab unutmaz nankörleri,
uzatmam elimi lakin

bugün mihrab tutmadı elimi
teslimim ebabil kuşlarına
çiÄŸnenmiÅŸ ekinleri soluyorum,
sakalımı kesiyorum, hanzalanın
keskin bakışlarıyla...
yalnızca nefesleri tüketmek
zorluğunu taşıyorum sırtımda.
mihrabı unutuyorum,
gözlerim görmüyor elalemi
kendi anımda boğuluyorum.
mihrab uzatıyor elini;
tutamıyorum

kimse kalmıyor benden başka
kime bağırsam,
kime çağırsam bedenleri
bedenleri susmuyor;
ve yoklukta düÅŸünceleri...
yutulmuş anahtarlarım var,
ÅŸüpheleri koÅŸturan
dualarım;
gözlerim var
görmeye utanır...
ve mihraba tutunurum
oysa ki zayıflatmıştım onu
bırakmaz elimi...
ve mihrabların kudretine kuşlar,
kuÅŸlar uçar biz yürürken...
kötülerim var silinir cesedimden
otururum olduÄŸum yere,
ve kalkarım
mihrab tutar elimi...