***
Röportajların en dikkat çekeni ve farklısı Özer Çiller’in “Küçük EmrahlaÅŸma süreci”ni yansıtan ve sık sık “ezik biriydim ben” dediÄŸi, ... röportajıydı.
...

Özer Çiller, “Artık kendime saygı duyuyorum, bambaÅŸka bir insanım” diyor. Buradan Özer Bey’in geçmiÅŸte kendine saygı duymadığını anlıyoruz...
...

Ä°lginç, yaÅŸ ilerledikçe insan günahlarından arınma derdine giriyor herhalde...
***
... Åžöyle diyor: “Çok  ezik bir çocuktum. Babamın bakkalı vardı. Ben de çıraklık yapardım. Robert Kolej’de zengin çocuklarıyla okuyan fakir çocuk olmak zordu.”
Bu açıklamanın ardından elbette ki konu zenginliÄŸe geçiÅŸ günlerine geliyor:
...

***
Elbette sohbette eziklik psikolojisi bu konuyla sınırlı deÄŸil. Özer Çiller, eÅŸinin siyasete giriÅŸ kararı almasını anlatırken o gücün altında ezildiÄŸini vurguluyor.  Ve ekliyor: “Zaten soyadını almışım, daha ne ezileyim?”
Sanırım durumu daha net algılamak için Özer Çiller’in kendi sözlerini okumanız gerek:
“Zaten eziktim. Biraz daha ezildim. Ben peÅŸindeyim, oradan oraya. Hep arka plandaydım. Ancak ÅŸimdi kendimi gösteriyorum. Soyadını almışım, siyasete girmesinin ne önemi var”.
Röportajı okurken ...
***
Neyse...
Bu röportaj, benim için inanılmaz bir Özer Çiller portresi ortaya çıkarmış oldu. Bu kadar “ezik” bir adamın geçmiÅŸ yıllarını gözümde canlandırıyorum. “Ne de iyi kamufle etmiÅŸ ruh halini” diye düÅŸünmeden duramıyorum.
...
***
Yazı kısmen alıntılanmıştır; Yazının tamamı için bkz:
http://www.aksam.com.tr/2010/02/01/yazar/16134/tugce_tatari/ozer_bey_in_ezik_halleri.html