Elif  Ä°SMAÄ°LOÄžLU

            O sabah erkenden uyandırmıştı beni. TelaÅŸlı bir hali vardı. Birlikte Adana’ya yolculuk yapacaktık. Ben, uyandırılmamın sebebini bu sanırken, meÄŸer onun düÅŸüncesi çok daha baÅŸkaymış. Beni, okulun ÖÄŸrenci Ä°ÅŸleri’ne gönderip, tekrar kayıt için neler gerekliyse öÄŸrenip gelmem için uyandırmış. Ben ne kadar “Buna lüzum yok” desem de yine de onu vazgeçiremedim.

Erkek kardeÅŸimle birlikte arabaya binip Hacettepe Üniversitesi ÖÄŸrenci Ä°ÅŸleri’ne gittik. ÖÄŸrendim, istenilen her ÅŸeyi not edip tekrar eve döndük. Kağıdı eline verdim, okulu uzattığım için cezalı harç yatırmam gerekliydi. O aralar elinin sıkışık olduÄŸunu biliyordum ve “Baba bitirmem önemli deÄŸil, alacağımı aldım ben o okuldan. Hiç sıkıntı etme. Ben gitmek istemiyorum artık.” dedim. “Hele bir gidip gelelim inÅŸallah. Bulup buluÅŸturur hallederiz. Diplomanı almanı istiyorum. Benim güzel kızım, yarının ne olacağını Allah bilir.” dedi. “Sen bilirsin, hayırlısı” dedim.

Annem önde ben ve kız kardeÅŸim arkada, babam kullanıyordu arabayı. Son kez kullanıyordu o çok sevdiÄŸi arabasını ve biz son kez çıkıyorduk onunla yolculuÄŸa. Fakat hiç birimiz son olduÄŸunu bilmiyorduk.

Önce mücellite uÄŸradık. Son sayısını aldık derginin. O bizim altıncı kardeÅŸimizdi ve o da onunla son kez yolculuk edeceÄŸini bilmiyordu. Elimize aldığımız anda baÅŸladık heyecanla karıştırmaya.

YolculuÄŸumuz baÅŸlamıştı. Kız kardeÅŸim saÄŸ taraftaki cama yapışık, ben ise sol taraftaki cama. Birbirimize dokunmamaya gayret gösteriyoruz. Böyle olmamızın sebebi akÅŸam yaptığımız saçma sapan bir kavga. Fakat sebep ne kadar saçma olursa olsun biz küstük.

O ayrı ÅŸeyler konuÅŸuyor ben ise baÅŸka ÅŸeylerden bahsediyoruz. Ama ortak bir sohbet, ortak bir muhabbet var arabanın içerisinde. Åžakalaşıyoruz. Öndekiler arkaya, arkadakiler de öne laf yetiÅŸtiriyor. Kimi zaman Adana’dan, kimi zaman Mersin’de yapılacak kamptan, kimi zaman ise dergideki yazılardan.

Öncelik derginin de en başında olması hasebiyle elbetteki ‘Selam Ä°le’.

Bu sayıdaki Selam Ä°le’de dergi ile ilgili kısa bir özgeçmiÅŸ var. Tabii editörü olarak kendisinden ve saÄŸlık sorunlarından da bahsetmiÅŸ. Yazının bir bölümünde “… öldürenin de yaÅŸatanın da Allah olduÄŸuna inanan biz Müslümanlar, bu inancımızın gerçek olduÄŸunu yaÅŸayarak da görüyor ve bir kere daha inanıyoruz bu gerçeÄŸe… Tayin ettiÄŸi ecelimiz dolmamış olmalı ki kendisine sığınmamızı cevabsız bırakmamış ve bu kuluna hayat vermiÅŸ, yaÅŸamını sürdürmesini saÄŸlamıştır. Bundan dolayı ne kadar ÅŸükretsem azdır.” diyor ve devam ediyor “… Ä°ktibas Türkiye’de insanımızı Kur’an’a yönlendiren, Kur’an’ın anlaşılabileceÄŸini sürekli vurgulayan, düÅŸündükçe ve anladıkça hayata geçirmeyi kaçınılmaz gören bir anlayışla Kur’an’ı sürekli okumayı, karıştırmayı, üzerinde düÅŸünmeyi öÄŸütleyen bir dergi olarak herkesin zihinlerindeki yerini almıştır. Mert, net, dosdoÄŸru, açık, insanların veya sistemin levminden çekinmeden, çekinilecek ÅŸey olarak yalnızca Allah’ı gören bir anlayışla yayınını sürdüren Ä°ktibas’ı artık tanıyorsunuz, biliyorsunuz. Mesajına vakıf oldunuz. Bundan böyle artık iÅŸ sizlere düÅŸüyor. Ä°ktibas’ın bu mesajına destek vermek, okunmasını yaygınlaÅŸtırmak, aboneler bulmak, toplu miktarlarda alarak (abone olarak) çevresindekilere okutmaya çalışacak kardeÅŸlerimize ve onların ilgilerine ihtiyacımız vardır. Bunu yapınız, kendiniz için yapacaksınız, zira sevabı size yazılacaktır.”

Duygulanmıştım on üç yıl geride kalmıştı. Tabi bu on üç yıl içerisinde yaÅŸanan acı tatlı nice nice olaylar. Hepsini yanına gittiÄŸi Rabbi’nin rızasını kazanmak için yaptı ve yaÅŸadı.

Daha sonra diÄŸer yazılara sırasıyla göz gezdirip, yazar Ali Ekmel Okur’un geçen sayıdan devam eden babamla yapılan söyleÅŸiye geliyoruz. Gülerek, espriler yaparak, kimi zaman da düÅŸünerek okuyoruz bu sorulu cevaplı yazıyı.

Ä°nce zevkleri olan, hazır cevap, her konuya dair çok çeÅŸitli örnekler verebilen, hemen her konudan haberdar, duygusal, merhametli ve çok zeki bir adamdı babam. YaÅŸamayı seven, Rabbi’nin sunduÄŸu, helal olan her güzellikten imkanları ölçüsünde faydalanan, ömrü ne kadar olursa o kadar Rabbi’ni razı etmek için uÄŸraÅŸan bir adamdı babam.

Yolumuz kısalmıştı, Torosların arasından geçiyorduk. Sık sık camını indirip derin derin içine çekiyordu o havayı. “ÖzlemiÅŸim” diyordu. “Buraları, buraların havasını çok özlemiÅŸim”.

Derken kamyoncuların sıklıkta olduÄŸu bir yerde mola verdik. Bizden baÅŸka aile yoktu. Babam arka tarafa çekti arabayı. Gelen garsona sipariÅŸi verdi. Çok severdi yollarda duraklayıp “kendin piÅŸir kendin ye” durumlarını.

Bahçede bir masada oturduk bekliyoruz. Etrafımız yüksek daÄŸlarla çevrili. Malum o zamanlar terör dorukta ve teröristler kol geziyor etrafta. Annemde bir tedirginlik. Babam “Hayırdır, sıkıntın nedir Hanım” diyor. Annem “Åžuracıkta bizi asıp kesseler kimsenin haberi bile olmaz, ÅŸimdi neden durduk sanki burada.” diyor. Babamsa yine müthiÅŸ bir cevap verip yüreÄŸimize su serpiyor “Evvel Allah sonra ben varken size kimse zarar veremez. Hiç korkmayın, yüreÄŸiniz ferah olsun.” diyor.

SipariÅŸimiz geliyor, yiyoruz ve namaz için ayaklanıyoruz. Namazdan sonra tekrar yola revan oluyoruz. Pozantı civarına yaklaşırken bizim arabanın cinslerinden olan, süslü mü süslü, bir sekiz otomatik takılıyor peÅŸimize. Yaptığı hareketlerden anlıyoruz ki yarış istiyor. “Hadi baba” diyoruz. Annem “Hayır” diyor. Babamsa basıyor gaza, diÄŸer arabadaki delikanlılar ÅŸaÅŸkın kalakalıyorlar arkamızda. Gülüyoruz halimize, hallerine…

Pozantı, derken Adana. Babam, kız kardeÅŸimle beni Adana terminaline bırakmak üzere getiriyor. Biz halamın kızına Ä°mamoÄŸlu ilçesine gideceÄŸiz birkaç gün. Daha sonra Mersin’de buluÅŸacağız.

SaÄŸa çekiyor, biz iniyoruz. Annem “Ercümend ÅŸunları barıştır da huzurlu olalım” diyor. Babam biz bagajdan bavullarımızı alırken arabadan aÅŸağı iniyor ve yanımıza geliyor. “Hadi bakalım bir kucaklaşın da barışın” diyor. Bizden itirazlar yükseliyor ve kılımızı bile kıpırdatmıyoruz. Babam yineliyor “Hadi benim güzel ve inatçı kızlarım, kucaklaşın da öyle gidelim. Gözüm arkada kalmasın, yoksa huzurlu olamayacağız.” diyor. Ä°çimizdeki kızgınlık bitmese de kucaklaşıyoruz kız kardeÅŸimle “Tamam mı, oldu mu?” diyoruz. Babam “Bir daha hiç küsmeyin olur mu” diyor ve söz verdiriyor bize. “Allah’a emanet olun” diyor ve uÄŸurluyor.

Babam hareket ederken biz de caddenin karşısına geçiyoruz. Bir korna sesiyle durup arkamıza bakıyoruz. Tekrar durmuÅŸ ve bize gülerek el sallıyor. Biz de ona sallıyoruz.

MeÄŸer vedalaşıyormuÅŸuz, meÄŸer bir daha göremeyecekmiÅŸiz, meÄŸer o yolları gerisin geri ertesi gün onsuz dönecekmiÅŸiz, meÄŸer onu ne çok seviyormuÅŸuz ve meÄŸer ne çok özleyecekmiÅŸiz!..

“… Yine görüÅŸmek dileÄŸiyle, Allah’a emanet olunuz ve unutmayınız ki Ä°slam güneÅŸi yükseldikçe ışığı insanları aydınlatıyor, bu ısı ve ışıktan yararlanınız ve güneÅŸ görmeyen izbe yerlerde yaÅŸamlarını sürdürenleri güneÅŸlenmeye çıkarınız, ellerinden sabırla tutup yardımcı olunuz.. Onları Kur’an’ı okumaya teÅŸvik ediniz, ki onlar da Kur’an’daki gerçeklerin sövülecek deÄŸil, övülecek gerçekler olduÄŸunu görsünler. Allah yardımcınız olacaktır. Yine görüÅŸmek umuduyla.. Ä°ktibas”