Sonbahar ve ilkbahar iki mevsim… Sonbahar olanca matem ve hüznüyle kara kışın habercisi, ilkbaharsa olanca neÅŸesi ve sıcaklığıyla yazın… Mevsimler.. herkes mevsimleri yaÅŸar ve bilir…DoÄŸa kanunu dedikleri ÅŸey bu olsa gerek…peki toplumun gidiÅŸatını da mevsimler gibi belirlemek mümkün olabilir mi? Ä°ÅŸte cevabı aranması gereken soru… Karl Marx bunun olabileceÄŸini düÅŸünmüÅŸ ve kitaplaÅŸtırmış…birçok devlet ve insanda bu ideal peÅŸinde canını, malını, ömrünü feda etmiÅŸ…Netice, kocaman bir hiç…evet, ideolojiler Cemil Meriç’in tabiriyle, ‘Ä°drakimize giydirilmiÅŸ deli gömlekleri…’

        Ä°deolojik blokaja oturtulan projeler farklı gibi görünse de bir diÄŸerinin aynısıdır, topluma her zaman kalıplar dar gelmiÅŸ, hayat her zamanki gibi olanla olması gereken arasındaki farka dönüÅŸmüÅŸtür. Tabi 20.yüzyılın ÅŸartları düÅŸünüldüÄŸünde o çorak iklimin evlatlarının ümide yani ideolojik bir blokajın sahte sıcaklığına ihtiyaçları vardı ama 21.yüzyılın gençleri hür beyinlere sahip olmak durumundadırlar. Nur camiasında çokca bilinen Bediüzzaman’ın bir sözü vardır: ’Ben acele ettim kışta geldim, siz cennete asude bir baharda geleceksiniz.’der., üstad… Kış yoksunluktur, soÄŸuktur ama kışın yakılan bir ateÅŸ etrafındakisohbet yazdan daha sıcaktır, baharsa olanca debdebesiyle üzerimize abanır, neye uÄŸradığımızı ÅŸaşırır, bocalar, hastalanırız…yani kış, ilkbahar bir ÅŸeyler getirir, bir ÅŸeyler götürür…

       Evet, bu bahar ortamında bocalayan, her dem yalnız neslin neye ihtiyacı var?

        Her insan aslında yalnızdır, dünyada…diÄŸer insanlar, insanların ürettikleri eÅŸyalar, diÄŸer yaÅŸayan canlılarla, duygular, umutlar, hüzünler, ölümler, doÄŸumlarla bir yumak haline gelen bu hercümerç içinde kendi hikayesini yazar, yönetir, oynar… Toplumsal vasatta, dokudaki yıpranmalar belki onarılabilir, ama bu hercümerce mana veren toplumsal vasat, bizatihi toplumun ya da bireyin doyumsuz  isteklerinin bir ifadesi, katalizörü olursa, bu durumda kolaylıkla bir mana yoksunluÄŸundan bahsedebiliriz. BaÅŸka bir ifadeyle manasızlığın mana haline geldiÄŸini söyleyebiliriz.

        Ä°ÅŸte 21.asrın benim zihnimdeki yansıması budur. Bu halin neticesinde organize bir ÅŸekilde sahte manacıklar peÅŸinde tatmin arayan, sahte manalara sığınan insan adacıkları ve diÄŸerleri… Cemaatlerin en sol radikalinden, en saÄŸ radikaline kadar duyulan psiÅŸikhaz, ritüeller, yapılanmalar görünüÅŸte farklı olsa bile, özünde bir diÄŸerininkiyle tıpatıp aynıdır.Manasızlığın mana haline geldiÄŸi dünyada, donkiÅŸotluk yapmanın nelere mal olabileceÄŸini düÅŸünerek sığınanlar mı? Ya da aklını kullanmanın maliyetleri olduÄŸunu bilip rehavetle kendini cemaatin sıcak ve emniyetli kollarına teslim edenler mi? Resepsiyon görevlileri portmantoya aklını emanet etmesini söyleyeceklerdir…

       Akıl beklide insan nefsinin tek freni.. insanı insan yapabilecek yegane ve tek unsur…Aklı bagaja stepne niyetine koymayı, deÄŸiÅŸtirilmez anayasa hükmü gibi gören cemaatler, aslında bir noktada bilerek veya bilmeyerek dünyaya bir anlam verme çabasına giriÅŸebilecek bakir zihinleri kendi istasyonuna çekerek ifsat etmektedir… Zaten bunu yapmasa beslendiÄŸi yegane kaynak olan manasızlık hali son bulacak ve cemaatleÅŸme fonksiyonel olmaktan çıkacaktır. Buradan kalkarak hakim mananın baronlarının en çok cemaat örgütlenmelerine duacı olduklarını söyleyebiliriz.

       Son din Ä°slam’ın, Ä°lhami Güler hocanın ifadesiyle, Batının tazyiki ve geleneklerin de etkisiyle saf Anadolu köylerinin kerpiç evlerine kadar gerilediÄŸi, fason dini tartışmaların

ayyuka çıktığı, halihazırda bir mana, bir paradigma olan Ä°slam dininin ehil olmayanlar elinde ifsat edildiÄŸi, ya da geleneklerden bir yaÅŸam enerjisi, bir reaksiyoner güç olma vasfının sönmeye yüz tuttuÄŸu bir çaÄŸda, biz gençler hür sözler söylemek mecburiyetindeyiz…Bu sözleri de ancak Allah’ın bize emanet ettiÄŸi aklımızla söyleyebiliriz…

              Evet, ideolojiler hayatın gerçekleri karşısında gerilemeye ve yok olmaya mahkumdur. Ama ideolojik blokajın duvarları arasına gizlenmiÅŸ hakikatler, ideolojinin elmastan duvarları miadını doldurunca aynen su damlasının sert kayayı parça parça çatlatması, bir tohumun filizlenip aÄŸaca koÅŸması gibi neÅŸvünema bulacaktır. Duvarlar yıkıldı yıkılacak, eski hakikatleri yeni hakikatlerle mezc edip yeni sözler söylemek durumundayız. Mevlana’nın ifadesiyle ‘Ne kadar söz varsa düne ait, dün ile beraber gitti cancağızım, ÅŸimdi yeni bir ÅŸeyler söylemek lazım.’…