Merdivenleri çıkar ve bambaÅŸka bir dünyaya açılan o kapıdan girersiniz. Sol tarafınızda Istanbul, boÄŸaz, önünüzde estetik bir yapı görürsünüz. Soluklanmak için fevkalade iyidir, boÄŸaza bakan banklarda oturmak. Hafif bir esinti, tarihe ve estetiÄŸe dayararak sırtınızı,  mazi düÅŸlere bırakırsınız hayallerinizi. Istanbul güzeldir yine.  Sanki o karmaÅŸayı yaÅŸayan Istanbul deÄŸilmiÅŸcesine sessiz ve sakin… Kayıklar, akÅŸamları mehtap sefasına çıkan insanları düÅŸlersiniz. Gökyüzünde parıldayan yıldızlar, sade bir gün batımı. Insanların duygularını dile getirmek için bir zamanlar doÄŸanın onlara nasıl yardım ettiÄŸini… Ya da insanların güzellikleri görebildikleri zamanları düÅŸlersiniz. 
              Ev güzel sevimli bir bahçeye oturtulmuÅŸ, mimari ve sahibi olan Tevfik Fikret tarafından. Insanın maddi manevi ihtiyaçlarının tümünü karşılayacak türden. Manzarasıyla insanın ufkunu geniÅŸletecek, denizinin mavisiyle huzuru getirecek, yeÅŸillerinin gölgesinde dinlenip, ferah bulduracak, o güzelim aÄŸaçların arasına oturtulmuÅŸ yalıyar kaplı beyaz bir ev. 1906- 1915 yılları arasında Tevfik Fikret’in konakladığı bu ev, Fikret’in vefatıyla 1945 yılında müzeleÅŸtirilmesine kadar eÅŸine yoldaÅŸlık etmiÅŸtir.
            Evin bahçeye açılan iki kapısı bulunmakta. Asıl giris kapısı yan taraftan. Içeri yöneldiÄŸinizi gören görevli sizi candan bir gülümsemeyle karşılamakta, ÅŸevkle evi gezdirip, bilgilerini aktarmak ve sorularınızı cevaplamak için beklemekte sanki. Belediye tarafından satın alınan bu ev, Servet-i Fünun harekatını baÅŸlatan Tevfik Fikret’i ve yoldaÅŸlarını anmak adına müzeye çevrilmiÅŸtir. Bu nedenle evin giriÅŸ katında, asıl oturma salonu kullanım amaçlı yapılan salonu Abdulhak Hamid Tarhan Salonu olarak anılmakta. Salonda Tarhan’a ait bir çok ÅŸahsi eÅŸya bulunmakta. Salonun iç mimarisi oldukça sade, duvarlar ve perdeler beyaz. Salonu sol taraftan gezmeye baÅŸladığımda Hamit’e ait aile fotoÄŸraflarını görmekteyim. Hamit’in çalışma masası, masanın üzerinde duvarda asılı Åžehzade Abdülmecid tarafından yapılmış bir tablo; Göksu. Insanı düÅŸünceli ve bulanık bir gün batımına götüren bir tablo. Hamit’in ÅŸahsi eÅŸyalarına bakarken  satrançtan oldukça zevk aldığını ve hediye edilen bir çok satranç takımı olduÄŸunu görüyorum. Fakat öyle bir hatırat var ki bir türlü anlam veremediÄŸim… Abdülhak Hamit’e annesi tarafından hediye edilen kestaneler… Hikayesini çok merak ettiÄŸim, ama öÄŸrenemediÄŸim ve hiç bir anlam yükleyemediÄŸim kestaneler. Salonun saÄŸ tarafında Tarhan’a ait elbiseler, biri iÅŸlemeli diÄŸer ikisi modern yaÅŸama uydurulmuÅŸ takımları. Elbiselere baka dururken aklımdan bin türlü düÅŸünceler geçmekte. O anlara dönüp bu kıyafetlerin deÄŸiÅŸim gösterdiÄŸi bütün kültürlerde var olmak istiyorum.
            Hamit’e dair en tuhaf bulduÄŸum köÅŸelerden biri, eÅŸlerinin fotoÄŸraflarının olduÄŸu bölüm. Üç kere evlenen Tarhan’ın en çok ilgimi çeken eÅŸi ise son esi fransız asıllı Lüsyen Hanım. Odadaki en ilgi çekici tabloda Lüsyen Hanıma ait. Karton üzerine çok hafif kara kalem ve renkli kalemlerle çizilmiÅŸ olan Lüsyen Hanım, sanki biraz önce oradaymış ve arkasından bir iz, bir sis bulutu bırakmış hissini veriyor insana.
            Evin bahçeye açılan ikinci kapısı bu salondan. Bu kapıdan geçen birçok insanı, kimi zaman ikindi çayına bahçeye çıkarken, belki sevinçli bir haberle içeri giren, belki de en bahtsız geçen günleriyle düÅŸünüyorum. Ne çok hayatların geçtiÄŸini... Ne çok hayatların bu kapıdan akıp geçip gittiÄŸini...
            Bu salondan Edebiyat-ı Celile odasına geçiliyor. Odada Servet-i Fünun yazarlarindan ve dergilerinden alıntılar var. ayrıca bu odada tüm Servet-i Fünun yazarlarının resimlerini görebiliyorsunuz. Osmanlıcayı bilmediÄŸim, hiç öÄŸretilmediÄŸi için son derece piÅŸmanlık duyuyorum. Atalarımın neyi nasıl savunduklarını kendimce yorumlayamayacağım için üzülüyor ve aramıza bu sınırı koyan her anlayıştan tiksiniyorum o an.
            Üst kat tamamen Tevfik Fikret’e ayrılmış olan bolüm. Merdivenden çıkarken bir çok resim var Fikret’in son zamanlarına ait. Gözüme iliÅŸen evin inÅŸaının tamamlandığı yıllara ait olan bir resim. Istanbul ‘un tepelerinin yalın olduÄŸu, doÄŸal estetiÄŸin bozulmadığı o yıllar. Eskiye gitme, eskide var olma isteÄŸim bir kat daha artıyor. Nasıl da cehenneme çevirmiÅŸiz bu güzelim ÅŸehri, nasıl da yıpratmışız muhteÅŸemliÄŸini ve hala nasıl da direnmekte bunca kötülüÄŸümüze raÄŸmen asaletini korumaya, ayakta kalmaya...
            Tevfik Fikret’in çalışma odasına giriyoruz. Oda sanki ikiye bölünmüÅŸ bir tarafta Fikret’e ait tablolar ve dinlenme köÅŸesi, diÄŸer yanda çalışma masası. Odaya girer girmez karşımda Åžehzade Abdülmecid’in, Fikret’in ’Sis’ ÅŸiirinden etkilenerek yaptığı sis tablosunu görmekteyim. Sırayla Fikret’e ait tabloları inceliyorum, Fikret’e ait yeni yeni bir dünyayi keÅŸfetmekteyim. Renkleri nasıl kullandığını ve hangi  renklere ağırlık verdiÄŸini. ÇoÄŸu bulanık ve soÄŸuk. Sonbaharımsı. Beni en çok etkileyen tablosu; Deniz ve Kayıklar. Ä°kindi güneÅŸinin vurduÄŸu kayalarda hüznü ve ayrılığı anımsatmakta. Oraya gitmek istiyorum.
            Çalışma masasının üstünde evinin planına çalışırken yaptığı çizimleri görüyorum. Bir insanın hayatını oluÅŸturan en ufak ayrıntıdan en büyüÄŸüne bütün unsurlarını kendisi belirlemesi ne kadar da hoÅŸ düÅŸünmeden edemiyorum.