(Selami Çekmegil amcaya ithafen) 
 

EFKAR                                                                            
                        Abdülkerim ACAR

O kızla dansediyordum.
Sonra parktan sevgililer,
Dağıldılar birer birer...
Ağızlarında, buruk bir mutluluk...

Bir ses duyuldu,
Taa ötelerden...
Ve yerinden fırladı birden,
Yalnız, dev adam...
YaÅŸ akıyordu, gözlerinden...

Mevsim kıştı,
GözyaÅŸları yere düÅŸtü...
Yerde donmuÅŸ,
Gözyaşı taneleri...
Sonra birileri,
Yalnız, ürkek, tedirgin...
Topladı taneleri.
Kumrular sessiz,
Birer birer dağıldılar...
Açtılar, muhtaçtılar.

Sonra bir sis,
Belli belirsiz...
Çöktü ÅŸehrin üstüne...
Döndüler sevgililer,
Yerli yerine.
Ve yine sonra güneÅŸ,
TebelleÅŸ oldu,
Yeniden...
Altından yeleleriyle,
Sisi yalıyarak,
Kucakladı, aşıkları...

Ä°ÅŸte orda yine,
Yalnız dev adam,
Hasretine, hüznüne,
Bine bine...
Dörtnala geliyordu...
Ve söndürdü ışıkları.
Sis, karanlık ve zaman,
Raksederken sessiz,
Yapayalnız, kimsesiz...
Efkarının yanına gitti...