Remzi UYSAL                            

Ben kara gözlü,
Ben kara benizli bir BaÄŸdat çocuÄŸuyum,
Yarı çıplak ve yalın ayak,
BaÅŸi kabak, sepet elde,
Bağdat sokaklarında
Dolanırım, gündüzleri ben.
Dedem Saddam kurbanı,
Kemikleri toplu mezarda.
Babam mı?

Bin Ladin neferi iken, Üçgen´de kayboldu..
Annem, hasta ve cılız,
Dayım Ebu Gureyb´te çıplak sürünür,
OÄŸlu da Guantanamo´da tutsak,
Ben se Bushzede, ben kimsesiz.
Kaçırınca hurmanın dibinde,
Viskiyi sıcak matarasından
Biraz fazlaca,
Bush´un askeri;
Köle torunu eski Afrikalı.
Badem gözlü Uzak Asyalı,
Soluk benizli, Eski ve Yeni Avrupalı,
Yeni Dünya´dan -okyanus aşırı, atsız gelen,

Tarihin en güçlü ve son Haçlı sürüsü,
İstila ettiler vatanımı.
Cami köÅŸesinde, tarlada, terasta,
Testisi  ile çeÅŸme başında,
Tak, tak!

Her kurÅŸun bir can,
Ä°ÅŸte o kadar.
Åžorlayan kan ince derecik olur.
Papucun teki karşı kaldırımda,

Fistani savrulmuÅŸ,
Dipçik izinden tanınmaz
Nar çiçeÄŸidir yüzü.
Başında çiffte örgüsü
Kızıla boyanmış.
Ben, kara gözlü bir BaÄŸdat çocuÄŸuyum,
Bombalar patlar bele sarılı.
Savrulur; kol, bacak,
Göz kurÅŸun gibi fırlar.
Dinamit yüklü araçlar,
Ve ölen hep kara benizliler!
Dağılan bedenler görürüm.
Görür, yaÅŸar ,
Ve de büyürüm bir gün.
Elbet bir gün,
Büyürüm ben de bir gün.
Ben Mezapotamya´da,
Aşağıda ve de yukarıda hep ilk olmuşum.
Gilgameş olup destan yazmışım.
Hammurabi olup, kanun koymuÅŸum.
Çamura ilk yazıyı yazan Sümerim ben.
Babil olmuÅŸum, Asur olmuÅŸum.
Asma bahçelerim olmuÅŸ.
Eskimiş medeniyetleri yıkıp,
Kuleler kurmuÅŸum.
Sonra da geceleri üstüne çıkıp,
Tanrı´ya kollarımı uzatmış,
Gece vakti çalmışım ayı güneÅŸten,
OkumuÅŸum avucumda.
Ve seyretmiÅŸim Mezapotamya´yı
Uçan halıda, baÄŸdaÅŸ kurup.
BaÄŸdat´tan çalar saat göndermiÅŸ,
Zamanı öÄŸretmiÅŸim.
Endülüs´ten ilim ve saÄŸlık saçmışım,

Karanlık Avrupa´ya.
1001 Gece DüÅŸlerimi yaÅŸarken,
OrtadoÄŸu´da, Endülüs´te,
Balkan´da, Kafkas´da ve dün Bosna´da
Kuzular gibi boğazlanmış,
Büyük istilalar görmüÅŸüm.
Hep kıskanmışlar ve
AteÅŸe verip, Benzin´siz yakmiÅŸlar,
Medeniyetlerimi, kitaplarımı.
Sonra halife olup, keyif çatmışım.
SeyretmiÅŸim rakkaselerimi tepsi içinde.
Dizime oturtup fal okutmuÅŸum.
Ardından da avunmuş ve avutmuşum.
Dönen başım, mahmur gözlerim,
Cehaletin koynuna girip,
ReddetmiÅŸim medeniyeti ve yeniliÄŸi.
BürünmüÅŸüm kara çarÅŸafa
Zevki yaşamışım yitik asırlarda.
UyumuÅŸ ve dipçikle uyanmışım.
Kandilim kör, ışıklarım söndü.
Hesaplarım yanlış dönüyor artık BaÄŸdat´tan.
Dostlarım, kervanlarım da gelmez oldu.
Göçmen kuÅŸlarımı ürküttü Haçlılar.
AkÅŸamları geç dönerim,
Çatısı hurma yapraklı sefil, çardak evime.
Yırtık hasır yatağımda uyurum ben.
DüÅŸer, tökezlenir kardeÅŸlerim karanlıkta.
Bana,kaybettiÄŸim medeniyeti vaat ettiler.
Şimdi karanlıkla cehaleti yaşıyoruz.
Ve de hastalık ile kıtlık.
Ölür bebelerimiz yaşına girmeden.
Biz çok severiz sepette suya batırılmış,
Kuru Amerikan ekmeÄŸini.
Dünya kendi keyfinde.

Falluca yerle bir,
Tipki Cezayir katliamı gibi.
Dünya çaÄŸdaÅŸ, dünya kör.
Dünya adil, sağır ve de dilsiz.
Anadolu´da doÄŸup, Basra´ya koÅŸanım var.
Hem de coÅŸkun, coÅŸkun.
O´na eÅŸlik ederim tek papucum elimde,
Toprağımı yara yara.
Suyu kah kızıl, kah mürekkep akmış
Tarih içinde Dicle´min.
Bilmem kaç milyon varil
Sağılır günde,
Toprağımın bereketli memelerinden,
Bana ışık vermeyen, beni ısıtmayan,
Islak kara cevherim.
Ä°zbemizde kandilimiz sönmüÅŸ.
Kaderimi paylaşmışım,
Halepçe´de, kucakta can veren bebek,
Vietnam´da yanan,
HiroÅŸima´da kavrulan küçük kız ile.
Ben, güneyde ve batıda Arap,
Hem Sunni ve de Åžii.
Kuzeyde Kürt ve de Türkmen,
DoÄŸu´da Acemim.
Ben, vatanı işgal edilmiş,
Mazlum bir dünya çocuÄŸuyum.
OrtadoÄŸu, OrtadoÄŸu!
KüçüÄŸü de büyüÄŸü de zifiri karanlık.
Bekle, bekle ben büyüyorum.
Yarın, belki güneÅŸ erken doÄŸacak.
Yitirdiğim medeniyete ulaşıp,
Yine bir gün Bati´ya,
DoÄŸu´dan ışık vereceÄŸim, el vereceÄŸim.