Kumdan, ayın on dördü, bir öksüz çıkıverdi!

Nerden görecekler? Göremezlerdi tabiî:
Bir kerre, zuhûr ettiÄŸi çöl en sapa yerdi.

Bir kerre, ma’mûre-i dünya, o zamanlar,
Buhranlar içindeydi, bugünden de beterdi.

Sırtlanları geçmiÅŸti beÅŸer yırtıcılıkta;
DiÅŸsiz mi bir insan, onu kardeÅŸleri yerdi!

Fevzâ bütün âfâkını sarmıştı zemînin,
Salgındı, bugün ÅŸark’ı yıkan, tefrika derdi.

Derken, büyümüÅŸ, kırkına gelmiÅŸti ki öksüz,
Başlarda gezen kanlı ayaklar suya erdi!

Bir nefhada insanlığı kurtardı o ma’sûm,
Bir hamlede kayserleri, kisrâları serdi!

Aczin ki, ezilmekti bütün hakkı, dirildi;
Zulmün ki, zevâl aklına gelmezdi, geberdi!

Âlemlere rahmetti, evet, ÅŸer’i mübîni,
ÅŸehbâlini adl isteyenin yurduna gerdi.

Dünya neye sahipse, onun vergisidir hep;
Medyûn ona cem’iyyeti, medyûn ona ferdi.

Medyûndur o ma’suma bütün bir beÅŸeriyyet…
Ya Rab, bizi mahÅŸerde bu ikrâr ile haÅŸret.

Not: Åžiir Afra Çiçek kardeÅŸimiz
tarafından SAFAHAT'tan tape edilerek sitemize hediye edilmiÅŸtir. Afra kardeÅŸimize teÅŸekkürler.
                                                                                                    admin