çalanla uÄŸraşıyor, onları cezalandırmak için, onca bütçe açığının sebebi kamu harcamalarını devamlı artırıyoruz. Sorunlar büyüyor, çözümsüzleÅŸiyor ve biz hala yaralarımızın gerçek sebebi bünyesel bozuklukları teÅŸhis ederek illetin nedenini aramıyor, bünyesel tedaviye yönelmiyor, yaranın kabuÄŸuyla uÄŸraşıyoruz.

            Devleti yönetenlerin hiç bitmeyen ve her gün bir yenisi daha ortaya çıkan toplumsal problemler için ilk akıllarına gelen önlem, hemen bir yasa çıkararak topluma bir dizgin daha vurmak oluyor. Oysa ki her yeni yasa, genel müÅŸahademiz odur ki, bugüne kadar sorunları çözmüyor; yeni sorunlara yol açıyor, yeni sıkıntılar oluÅŸturuyor. Halbuki iÅŸe tam tersinden bakanlar da var. Mesela filozof Lao Tse ÅŸöyle söylemiÅŸ: “ ne kadar çok yasa varsa o kadar çok hırsız vardır.” Bunun bir baÅŸka söyleniÅŸi hukukçu Tacitus’un aÄŸzında ÅŸu biçimdedir: “devlet bozuldukça kanunlar artar.”

            Tabi bunlar hikmetli ifadeler; dengeli anlamlarını yakalamak lazım. Hayatı yöneten aslında kanunlardır; hem de ilmin , iz’anın(anlamanın) , aklın ve basiretin gereÄŸi ve eseri olan kanunlar... Ä°lmin ve doÄŸanın kanunlarını kim bozabilir? Biz o tabii yasalara muhtacız...

            Yasaların böyle çoÄŸalması yasa enflasyonuna yol açıp hukuk anarÅŸisinin sebebi de oluyor. Yıllar önce, eski hukukçu politikacılardan (ki onların en zayıfı, ÅŸimdikilerin en güçlüsünden daha vasıflı gözüküyor artık) Talat Asal, Siyasal Bilgiler Fakültesi’nde yapılan bir açık oturumda, mülga (kaldırılmış) kanunların çokluÄŸunu hukuk anarÅŸisi olarak tanımlamış ve bizde mülga kanunların daha o tarihlerde bir kütüphane oluÅŸturacak boyuta ulaÅŸtığına iÅŸaret etmiÅŸti. Oysa biz yasa deÄŸiÅŸtirmekten baÅŸka bir ÅŸey sanki düÅŸünemiyoruz. Yazgıyı, pardon yargıyı, hızlandırmak için yeni yasa çıkarmaya yöneliyoruz. Sanki daha yenilerde en girift bir davayı (*) üç ay gibi çok kısa bir sürede mevcut yasa ile nasıl bitirmiÅŸ olduÄŸumuzun bile farkında deÄŸilmiÅŸiz gibi. Esasen sun’i yasalar uzun süre zorlansalar da kabul görmüyorlar toplumdan. Toplumu dejenere edip, kötü sonuçlarını miras bıraktıktan sonra yürürlüklerini kısa veya orta vadede, hatta bazen hemen yitiriyorlar; çekilip gidiyorlar; ya da bir süre daha zorlanarak topluma ıstırap vermeye devam ediyorlar.

            Ama bütün bunlardan bize ne? Bıktık bu tartışmalardan. Biz yönetmiyoruz ki toplumu; bizim elimizde deÄŸil ki ipin ucu. Biz sade vatandaşız; daÄŸdaki çobanız biz. Biz ne anlarız böylesine ciddi, derin ve büyük iÅŸlerden. Bunları büyüklerimiz bilir!.. Bırakalım bütün bu konuları büyüklere (!) de biz kendimize bakalım. Edebiyat, felsefe, ÅŸiir, fizik, matematik.. gibi küçük iÅŸlerle (!) uÄŸraÅŸalım. Merhale katetmek, seviye tutturmak için kendimizi tartışalım en önce. Yazımın iki cümlesini atarak kuÅŸa çeviren bakış tavrımızı, bilimsel bir meselede bile birbirimize tahammül etmeyen tahribatı ele alalım...

            Ä°ÅŸte bakın: ta Urfa’dan bir okuyucum, nasıl duygulanmış da neler terennüm etmiÅŸ, neler söylemiÅŸ ÅŸiir içinde. Siyasal Bilgiler Fakültesi mezunu 27 yaÅŸlarında, muhtemelen iÅŸsiz bu genç kardeÅŸim Kemal Polat, adeta kendimizi tartışıyor mısralar arasında, kendimizi eleÅŸtiriyor. Ä°ÅŸte ÅŸiiri:

            Ä°ÅŸte böyle demiÅŸ Kemal Polat, böyle söylemiÅŸ. Bunca sorunların sebebinin biraz da kendimiz olduÄŸunu anlatmak istemiÅŸ.

            Bakalım siz de bir ilgi bulacak mısınız, sorunlarla kendimiz arasında?