kadın-erkek münasebetleri hakkaniyet esasına oturmalı, “kul hakkı” zemininde geliÅŸmelidir ki, “Ferminizm” gibi, Batı’lı normlarda hayat kavgaya dönüÅŸmesin.
¥
Söze gelince yüzde 90’dan fazlamız Müslüman… Buna raÄŸmen bu ülkede kadın, “kadın kalma hakkı”nı yeteri kadar kullanamıyor… Ya çalışma hayatına sürüklenip, erkek gücüyle mücadele zorunluluÄŸu içinde “erkeksi”leÅŸtiriliyor, ya bir ÅŸekilde tacize uÄŸruyor, ya da siyaset ve kıyafet dayatmasıyla yüz yüze geliyor…
Kısacası bir ÅŸekilde, “özel hayat alanı”n dışına itilip sosyal anlamda hâlâ gömülüyor!
Kadının dövüldüÄŸü, horlandığı, aÅŸağılandığı, tacizlerle istismar edildiÄŸi yahut “kamusal alan” gibi, asıl var olmaları gereken bazı alanlardan “kıyafet” bahanesiyle dışlandığı bir dünyaya bir kadın kahramandan söz etmek ilginç olabilir.
Bu kadın, Erzurum Savunması’nın yıldönümü (9 Kasım 1877) münasebetiyle gündeme aldığımız Nene Hatun’dur…
¥
Åžimdi mümkünse hafızalarınızı geri sarın, gidin taa 1877 Kasımı’na…
Yer Erzurum… Mevki: Aziziye Tabyaları… Vakit sabaha karşı… Tarihe “93 Harbi” olarak geçen Osmanlı-Rus savaşı DoÄŸu Cephesi’nde bütün ÅŸiddetiyle devam ediyordu… Gazi Ahmed Muhtar PaÅŸa komutasındaki kuvvetlerimiz, bir süre önce Erzurum’a saldıran Moskof’u tepelemek üzereyken, hiç hesapta olmayan bir “arıza” çıkmıştı…
Türk ekmeÄŸiyle yüzyıllar boyu beslenen yerli Ermeniler, çeteler kurup Erzurum’a saldırmış ve uyuyan askerlerimizi keserek tabyayı ele geçirmiÅŸlerdi. Arkadan gelen Rus askerleri kolayca tabyaya girmiÅŸti.
Haber Erzurumlulara ulaşınca kıyamet koptu. Sabah ezanından önce minareye fırlayan imam ve müezzinler haberi tüm Erzurum’a duyurdular.
Minarelerden yapılan çaÄŸrıyı Hatun Gelin de duymuÅŸtu…
Henüz 28 yaşındaydı. Üç yıl kadar önce evlenmiÅŸ, üç ay önce Nazım adını verdiÄŸi bir oÄŸlu dünyaya getirmiÅŸti. Köyü, Aziziye Tabyası baskınından sadece onbeÅŸ gün kadar önce Ruslar tarafından iÅŸgal edildiÄŸi için, ailesiyle birlikte Erzurum’a göçmüÅŸ, iki küçük odadan ibaret kerpiç bir eve sığınmıştı. AÄŸabeyi birkaç gün önce ağır yaralı olarak cepheden eve dönmüÅŸ, o gece kollarında ÅŸehit olmuÅŸtu.
Hatun Gelin, o gece, iki odalı kerpiç evin bir odasında hem bebeÄŸini sallıyor, hem de aÄŸabeyinin ruhuna Kur’an okuyarak sabah namazını bekliyordu.
Ezan öncesi minarelerden gelen çaÄŸrıyla irkildi. Aziziye Tabyası düÅŸman tarafından basılmış, tüm askerlerimiz ÅŸehit edilmiÅŸti…
Allahını seven yardıma çaÄŸrılıyordu…
Herkes silah namına ne varsa almalı, Aziziye Tabyası’nın imdadına koÅŸmalıydı.
Hatun Gelin dikkat kesildi…
Sokak tarafından gürültü, Aziziye tarafından yoÄŸun silah sesleri geliyordu. BeÅŸikte her ÅŸeyden habersiz, masum mazlum uyuyan bebeÄŸine baktı.
Son kez emzirdi… Sonra sabah namazını kıldı.
BebeÄŸini öptü, kokladı: “Nâzım’ım seni bana Allah verdi, ben de seni O’na emanet ediyorum” dedi…
Beline bir satır soktu. Eline ÅŸehit aÄŸabeyinin tüfeÄŸini aldı ve hızla tabyalara doÄŸru koÅŸmaya baÅŸladı.
Tabyalarda mevzilenmiÅŸ çeteler ve düÅŸman askerleri, kendilerine doÄŸru akmakta olan iman selinin karşısında fazla tutunamadılar.
Modern silahları vardı, ama hiçbir silah bu kararlı ve imanlı insan selinin karşısında etkili olamıyordu.
DadaÅŸlar tabyaların demir kapılarını bir kâğıt gibi ezerek düÅŸmanın üzerine atıldılar.
Çarpışma çok kanlı oldu. Bin ÅŸehit verdik. Ama Aziziye Tabyası ve Erzurum kurtuldu.
Hatun Gelin bakındı. Ermeni çetecilerden birinin yerinden söküp yere attığı bayrağı kaptığı gibi yerine dikti. Sonra yaralılarla meÅŸgul olmaya baÅŸladı.
Oysa kendisi de omzundan yaralıydı ve kan kaybediyordu. Doktorlardan biri bunu söyleyince, “Ben kadınım, önemi yok” dedi.
“Kadınlara nasılsa deÄŸer vermiyorsunuz” mu demek istedi, yoksa “Kadınım, dayanıklıyım” mı demeye getirdi, kimse bilmiyor.
“Ben kadınım” dedi yalnızca, “önemi yok.”
Sahi, önemi yok mu?
(“Nene Hatun” adıyla tarihe geçen bu kahraman Türk kadını, 22 Mayıs 1955’de, 98 yaşında vefat etti. Kurtarılmasına emek verdiÄŸi Aziziye Tabyası’na gömüldü. Åžükranla, minnetle, rahmetle anıyoruz.)

Alıntı: http://www.habervaktim.com/yazar/8757/nene_hatun_ve_kadin_kimligi_.html