Evvel zaman içinde, zaman havan içinde, 
                  Zamanı öÄŸütmüÅŸler, tarih duman içinde,
                  Masallarda  aç yokmuÅŸ; herkesin karnı tokmuÅŸ.
                  Lafla karınlar doymuÅŸ; dipsiz ambar içinde.

                  Bir varmış, bir yokmuÅŸla,
                  Hayallerle, düÅŸlerle,
                  Biraz renklensin diye, masal böyle baÅŸlarmış… 
                  Deve tellal olur da, pire berber olmaz mı ?
                  Lafla tıraÅŸ edermiÅŸ, sinekler kaysın diye.                  

                  Ninemin beÅŸiÄŸini sallamadım desem de,
                  Kimse bana inanmaz, duyanlar çok kızardı.
                  Kabrini kollamaya mezarlığa gittim de, 
                  Namı, ÅŸanı  yanında taÅŸları da  kayıptı.
                  Belli ki  bir yoksulla, onu da paylaÅŸmıştı.
                  Masallar baÅŸka,  baÅŸka; 
                  Gerçekler çok baÅŸkaydı!
                  Yerine servi dikip, rüzgarlara adadım…                  

                  O günün  sonrasında,
                  Olur olmaz her yerde,
                  Gökten düÅŸen üç  elmadan  birini;
                  Ve  masalların mutlu bitiÅŸini sorguladım.
                  Masalcının tek  başına, 
                  Bir  elmayı alışını da…
                  DiÄŸer  iki  elmayı 
                  Size, bize
                  Koca ülkeye
                  BölüÅŸtüremedim! 
                 “ O’nun hissesine bir elma düÅŸer mi ?” dedim.
                 “Aldırma, alt tarafı masal ” deyip,
                  Üst tarafını geçiÅŸtirdiler.                 

                  Çocuklukta o masallarla uyudum !
                  Koskoca adamlardan,
                  Åžimdi yeni masallar dinliyorum.
                  Ninemin servilerinden uzun…
                  Rüzgarda beÅŸik gibi sallanıyorlar…

                                             Halit ÖZDÜZEN