•                                                 Halid ÖZDÜZEN               
• Her akÅŸam GüneÅŸin bakır rengi denize düÅŸerken
• Rıhtıma gelirdi  o kadın
• Ta akÅŸam karanlığına kadar
• Uzun uzun denizi ve batan  güneÅŸi  solurdu 
• Gençti,, dinçti,, güzeldi
• Fakat omuzları çökmüÅŸtü  nedense…
• Gözündeki  ümidi
• güneÅŸ daha da parlatıp
• kıpkızıl  bir  renge boyardı…

• Birkaç yıl sonra  rıhtıma uÄŸradığımda
• O kadın  yine ordaydı
• Çiviyle çakılmış gibi
• Ä°skelede  duruyordu
• Üzerinde  yosun reng bir manto
• Ve Sonbaharın hüznü çökmüÅŸtü gözlerine
• Omuzları sanki  "artık bu yükü taşıyamam" diyordu
• Bir batan güneÅŸe, birde ufukta ki sonsuzluÄŸa
• Daldı gitti bir  süre….
• Karanlık inmeye baÅŸlayınca rıhtıma
• Ansızın neden bilmem
•  Hızla çıkarınca mantosunu ,
• Denize atacak sandım !
• Sonra  onu iskele  demirlerine asıp
• Bir yükten kurtulma kararlılığı ile
• öyle dik öyle maÄŸrur
• her ÅŸeye boÅŸ vermiÅŸçesine
• iskeleyi salladı ayak sesleriyle
• GeçmiÅŸten geleceÄŸe koÅŸar gibi
• Hızla  uzaklaÅŸtı rııhtımdan
• Martılar dalgalara seranat yapıp,
• Manto arkasından bakarken
• O, akÅŸamın gizemli karanlığına karıştı…. ….
• Halit Özdüzen

Yorum

Sadece kayıtlı kullanıcılar yorum yazabilirler.
Lütfen hesabınıza giriş yapınız veya kayıt olunuz.

Powered by AkoComment 2.0!