16 Åžubat 1995 tarihli Gündüz’de son yüz elli yıllık politikaların sonucu olan olumsuz deÄŸiÅŸimler arasında, müspet veya menfi bir deÄŸerlendirme yapmaksızın, bir vakıa olarak not ettiÄŸim önemli bir deÄŸiÅŸim de, edebi alanda aruzu tard eden ÅŸiirsel sanatımızın yerini  -hece vezni üzerinden- serbest vezne terk etmesiydi. DoÄŸrusu bu deÄŸiÅŸimi menfiliklerin sergilendiÄŸi bir platformda zikretmek, aksine düÅŸünceleri de belirtmediÄŸimiz zaman bir haksızlık teÅŸkil edebilir. Edebilir deÄŸil, haksızlığın ta kendisi olur. Aslında bizim kuÅŸakta serbest vezin, estetiÄŸi dahi birtakım kayıt ve kalıplar içinde arayan, içinde boÄŸulduÄŸumuz ÅŸabloncu zihniyete bir isyan ve birtakım kurallar yığını altında ezilen neslimizin sanat alanında olsun bileklerine takılan zihinsel esaret kelepçelerini kırarak, ayaklarına baÄŸlanan fikirsel prangalardan kurtulma özleminin bir yansıması olarak alkışlanmaya deÄŸer bir konumdadır. Ama ne var ki, bir süredir özü ve mazrufu algılama yeteneÄŸinden mahrum bırakılan neslimiz, içine düÅŸtüÄŸü entellektüel boÅŸluÄŸu, edebiyat alanında, biçimi ve zarfı tartışarak doldurmak zorunda bırakılmıştır. Çünki tartışmak ve meselesi olmak bir ihtiyaçtır. Bu ihtiyacın tabii ve verimli alanlarda tatmininin engellenmesi, bireyleri ve toplumu, sun’i ve zararlı alanlarda tatmin arayışlarına yöneltmektedir.

Tabii bu engel bazen, tıpkı tabii mecrasında akışı barajla engellenen bir akarsu gibi, enerji birikimine dönüÅŸerek faydalı sonuçlar da verebilir. Ama ticaret, üretim ve emeÄŸin ürünü kar kösteklenerek rantiyenin ve sömürünün destek gördüÄŸü toplumlarda, adeta faydalı hiçbir faaliyet alanı bırakmamaya yönelen kamusal engellemeler, imkan ve çıkış yolları katliamına da dönüÅŸebilir. Ä°ÅŸte o zaman fabrikalar iflasa, topraklar erozyona, eÄŸitim yozlaÅŸmaya, siyaset meydanı sivrisinek ve mikrop bataklığına dönüÅŸeceÄŸi gibi, sanat ve edebiyat sahası da ruhu ve duyguları katledilen insana, mekanik hale gelmiÅŸ seks ritminin ötesinde hiçbir estetik tatmin vadetmeyen bir çirkinlikler 
      Zaten dikkat edilirse, insanlık düÅŸmanı materyalist eÄŸilimlerinin etkili politikalarından biri de aldığı müdahaleci tedbirlerle despotik yöntemlere yönelerek insanları bir tutam ota ( yada kepeksiz ekmeÄŸe) muhtaç hale getirmek noktasında yoÄŸunlaÅŸmak olmuÅŸtur. Nitekim , komünist Rusya buna iyi bir örnektir. Uzun süre KGB terörü altında ezilen komünist Rusya’nın liberalizme yöneldikten sonra yeniden eskiye özlem duyan kitlelerin gösterisine sahne olması, bu kitlelerin kendini ekmeÄŸe muhtaç hale getiren komünizmin hiç deÄŸilse, o kepeksiz ekmeÄŸi vereceÄŸi yanılgısından kaynaklanmaktadır. Bu gösteriler, en azından cari açlık giderilmeden bu yanılgının da ortadan kaldırılamayacağı hissinin bir iÅŸareti olsa gerekir.