MATEM Mİ, KUTLAMA MI?.. 
         (Yahut Mehmet Akif mi, Celadettin-i Rumi mi?)

Biz MÜSLÜMANLARIN geleneğinde ÖLÜME MATEM YILDÖNÜMLERİ YOKTUR ama DOĞUMU KUTLAMAK vardır: İnsanlığın ufku sevgili Peygamberimiz Hz.Muhammed’in her yıl doğum (mevlid kandili) şenliklerini yaparız da, ölüm yıldönümü törenlerini yaptığımızı hiç gören olmuş mudur? Asla!.. 53 yaşındayım, ben hatırlamıyorum. Çünki bizde aslolan hayattır; ölüm değil. Ölüm belki bir yeni doğum, belki Mevlana’da olduğu gibi bir “şeb-i arus”tur. Çünkü mü’min, ölümle her nefsin geçeceği bir kapıdan geçerek ölümsüzlük sırrına erer. Biz ölmeden önce ölenlerden değil, ama belki ölümle ölümsüzlüğe ve inşallah, Allah’ın lutfuyla bitimsiz mutluluğa erenlerden oluruz. “Bizde güneş tutulur, yas tutulmaz./ Bizde düşman insan değil, fikirsizliktir.”

            Ama ne hikmetse, biz de, aralık ayına gelince, her yıl Mevlana Hazretleri’nin ölüm yıldönümü sebebiyle “ihtifal” (anma töreni) yapıyor; devamlı dönme egzersizlerine sempatiyle bakıyoruz. Oysa ki bizde aslolan virajlı da olsa hak bir çizgi üzerinde daima ileriye doğru yürüme olmalıydı... Bize çizdikleri sınırlar içinde devamlı dönme ameliyesi yaptıranların merhale katetmemizi engelleme niyetini farketmeliydik, ama ne yazık, farkedemedik ve bu günlere geldik.

Şimdi artık sadece Mevlana ihtifallerinde değil bütün yıl bazan şaşkınlıktan, bazan acıdan, bazan da sıkıntıdan, ne yapacağını bilemez halde, dönüp duruyoruz işte...

Ama dikkat ederseniz Mehmet Akif Hazretleri’nin – adına ölüm yıldönümü de deseniz- ebediyete irtihallerinin hatırlandığı tarihlerde matem tutulmuyor, döğünülmüyor. Ölümüyle hatırlasak da biz onu, kendi dirilişimiz için, toplumumuzun yeniden hayat bulması ümidini tazeleyen bir vesile olarak algılıyoruz. Bakmayın siz bazı arkadaşlarımızın bu tarihte Tacettin Dergah’ına giderek dirilerinden esirgedikleri “fatihalarını”, Mehmet Akif’in ruhuna “hediye etmelerine”. Bakmayın siz onun “Hele Kur’an, inmedi ne mezarlıkta okunmak, ne de fal bakmak için” demesine rağmen kendi dirilerine Kur’an’ı unutturanların onun ölüsüne Kur’an “tilavet” (yüksek sesle Kur’an okuma) etmelerine, (ya da heykelini dikmelerine)... Mehmet Akif -her anılışında- Safahat’ıyla, adıyla, ahvadıyla bize hep Kur’an’ı hatırlatıyor. Bundandır Müslüman geçinen nice mistiklerin bu büyük mücahidi unutturma gayretleri ve onun mesajına duyarsızlıkları... Mehmet Akif : “ Ey dipdiri meyyit, davran, iki el bir baş içindir” diye bize hayat vermeye yöneliyorsa da, diriliş, dıştan enjeksiyonla bir bünyeye enjekte edilecek bir iksir olmaktan çok: içten, bünyeden fışkıracak bir dinamizmdir. Onun için Mehmet Akif’in “Yeter Allah için olsun artık uyanın” çağrısını Necip Fazıl “siz hayat süren leşler!... Sizi kim diriltecek” diye hakarete dönüştürmüştür. Necip Fazıl’a göre artık leş olanlar, Mehmet Akif’e göre, uyandığında yeniden cihanı titretecek olan bir devdi. Mehmet Akif ümitsizliği küfürle eş tutmuştu. Ama, diriden esirgedikleri fatihayı ölüye okuyan bu camiaya, “Tacettin Dergahı”nda okunan Akif’in şiiri netsin?...

            Fakat bu kapı ümitsizlik kapısı değildir diyor, Mevlana. Gel, diyor -benim yorumumla- yine gel... Tevbeni bin kere bozmuş olsan da yine gel. Kişi, son nefesini verinceye dek, ummak mevkiindedir. Kişi, son nefesini verinceye dek, tevbe ederek, pislikten temizliğe, aptallıktan akıllılığa, şirkten tevhide, günahtan sevaba, kendine ihanetten Allah’a itaate yönelmek konumunda olduğu gibi, mü’minler de herkesi hep kurtuluşa çekme, hep ebedi mutluluğa yönlendirme konumunda olacaklardır. Ve diyeceklerdir ki: “Gel, ne olursan ol, yine gel!.. Tevbeni bin kere bozmuş olsan da yine gel.”  Ama artık onu bozma, hakta sabit kadem olmak üzre gel... O güzel halini bozmamak üzre yine gel..

            Ne gerek fazla söze. Ben size bu vesile ile bu iki büyük insanın bizi düşündürmesi gereken fikirlerini getireceğim. Ola ki faydalanırız, derlenip toparlarınız diye. İşte size bu iki büyük hayat adamından, önce şanlı İstiklal Şairi’nden bize yönelik çok net, çok yalın ve çok sarsıcı bir fikirler demeti; çok sade bir durum tespit raporu.. Bu raporu M.Said Çekmegil’in  “Kur’an’a Muhatap Olmak” kitabından aynen aktarıyorum. Diyor ki Koca Akif:

            “acaba bu düşüşün sebebi bu inhitatın(gerilemenin)  illeti ne olabilir?”

            “İslam’ın en birinci teklifi ilim değil midir?” Dünya’da maarifle, din de maarifle, ahiret de maarile.. kaim” değil mi? Gel gör ki bu esasa, temele hiç bakmadık.”

            “...Üç beş uydurma hadis ile sekiz on şe’ni masaldan başka sermayeyi marifet edinememiş ümmi vaizler kürsilere tasarruf edilenden beri milleti merhume dini umacı hey’etinde, hazreti peygamberi’de – haşa- yeniçeri ağası fıtratında tahayyül ( hayal etmeye) etmeğe başladı! İslam’ın o pak,o nezih, o İlahi siması bir çoğumuzun hayalinden silinip gitti.”

           “Nebi’ye atfile binlerce herze uydurduk!