KEÅž’DE KALDI YÜREKLER...

                              Sabahattin TORAMAN                     
en heybetli duruÅŸuyla doÄŸmuÅŸtu
güne
bugün bir baÅŸkaydı bakışı
kabarması göÄŸüs kafesinin
Karayel’e inat
nefesleniÅŸi
deÄŸildi
her günki halinde
deÄŸildi bugün…KeÅŸ…

yükseklerin en yükseÄŸine
ulaşmıştı başı
delmiÅŸti sanki
göÄŸün böÄŸrünü ve
tüm beyaz öfkesini akıtmıştı
üzerine
taşıyordu
tam göÄŸüs hizasında
sisten bir kalkan
ve başına geçirmiÅŸti
buluttan miÄŸfer
ufku gözler gibi
bir kutlu yolcu bekler gibi KeÅŸ..
………………………….
Bilmezdi birçoÄŸu onu
tanımazdı
tanımazdı ki kimseyi o                                          
karanlıkta konuşurdu
konuşurdu aydınlıkta
yalnızca Tanrıyla
ve
birde sevda türküsü vardı
kurtların göz bebeÄŸine vuran
yankı bulan
kartal kanatlarında
kadimden beri KeÅŸ
öz yurduna
Budun’una
Alp’ine
Eren’i ne
ve duası vardı
vardı elbet
çakallarla kavgası
sırtlanlarla vuruşması
…………………………….
yükseklerde yer tutmuÅŸtu o
asla hesap tutmazdı
yüce ruhlara
yoldaşına
öz gardaşına
ruhunu asla satmazdı
ama
heyhat
o kurmadı belki hesap
bilirdi ki ama
tüm hesaplar üzerinde durur
Mutlak bir hesap
yığınlarca tedbir ne yazar
gelince Takdir
ve tek hecede hercümerc
KÜN!...
……………………………
ey yüce ruh
bilge kiÅŸi
kutlu insan
bir lahza evvel
nasılda döküldü aÄŸzından
bu emir
aÅŸkolsun
aÅŸkolsun ferasetine ki
Eren Tac’ı yoksa
Erenler mi bildirdiler
………………………………
İnandık
Yazgı bu dedik
boyun büktük O’ndan gelene
her ne ÅŸekil gelir gelsin
akıttık içimize acımızı
elinde
yumru tıkayan nefes
kucağında tüm acılar
ve geldi
sis oldu geldi KÜN!...
KeÅŸ’in baÄŸrına can düÅŸtü
düÅŸtü
yüreÄŸine kahır
kahır ki ne kahır
evlat acısı bu
ağır mı ağır
çok ağır
düÅŸtü bir kınalı kuzu
beyaz betona
kucağında beş yoldaşı
ve kardelen çiçeÄŸi
üzerinde bir damla kan
o an
dönüÅŸtü beyazdan kırmızıya
her ÅŸey
ten’in üzerinde üÅŸüdü güneÅŸ
güneÅŸ dondurdu her ÅŸeyi
kaskatı kesildi insanlar
sustu her ÅŸey
durdu zaman
başı düÅŸtü
kırıldı bel kemiği
ve yığıldı Keş
yalnız
bir fısıltı en derinden
ve acının en zoruyla
GardaÅŸ!.....
ve sustu
sosuza dek…..KeÅŸ…
……………………………
ve yankılandı
zirveden en kuytulara
karanlık dehlizlerine beynin
saplandı her yanına
dikenler tenin
bir yanda tüm varlık
diÄŸer yanda o kutlu ses
ve sesle gelen
kınından sıyrılmış bir şiir
ÜÅžÜYORUM….
kulaktan kalbe aktı
gümüÅŸ grisi kurÅŸun
yaktı
dayanamadı
dayanamazdı
hiçbir ÅŸey bu zora
dağlandı
parça parça boÅŸaldı gözlerden
öz yürekler
…………………………..
ya Alp’ler
ya Erenler
hele ki Alperenler
var mı acılarına ölçü
kızgın demir çıplak ten
öldüler dirildiler
dirildiler öldüler
zaman örsü üstünde
elde ÅŸok’un çekici
beyinleri dövdüler
dövdüler ama
zinhar dövünmediler
kör kuyuda sessiz çığlık
Yusuflar
artık birer Dua’ydı
uçuÅŸan
gök yüzünde
…………………………….
Sanki
uzaktan
çok uzaktan
bilinen sonun
bilinmeyen sonsuzluÄŸa
deÄŸdiÄŸi yerden
geldi bir silah gibi
o ses
ve namlusunda
bir ÅŸiir
ne sıradandı ses
kelimeler yığınıydı ne şiir
bu bir özlem
bir rüya
KürÅŸad’ın Vey kıyısında gördüÄŸü
Altaylardan
Tuna boylarına
yılkın kısrak yelelerinde
gün ışığı taşıyan
Rüzgarla at koÅŸturan
çadır kuran
Hıra dağları eteklerinde
Gül Nebi dergahında
diz üstü oturan
bir kutsal davanın öyküsü
“Nizam-ı Alem Ülküsü”
Koca Reis’imin
ÅŸehadetini taçlandıran
sevda Türküsü
bu ÅŸiir
ÅŸehidimin son sözü…
……………………………………
SONSUZLUK YOLCUSU
RUH’UN ÅžAD OLSUN….
……………………………………
Sabahattin TORAMAN
Ä°nÅŸaat Mühendisi
ERZURUM