|
Yazar ?
|
|
07-11-2005 |
Hamburglu Wolfgang Dircks, on sekiz katlı bir apartmanın bir dairesinde yalnız yaÅŸayan 43 yaşında bir Alman vatandaşı idi. 1993 yılının sonlarında bir akÅŸam evinde televizyon seyrederken öldüÄŸünde, komÅŸularının bundan haberi olmadı. Ertesi gün de kimse fark etmedi Wolfgang'ın öldüÄŸünü.
Ertesi hafta, ertesi ay, ertesi yıl da... "Niçin fark etsinler?" de diyebilirsiniz; Wolfgang'ın borçlarını, otomatik ödeme talimatlı banka hesabı gün geçirmeden ödüyordu. Nihayet beÅŸ sene sonra banka hesabı suyunu çekince Wolfgang'ı arayan birisi çıktı. Ev sahibi kirayı almak için gelmiÅŸ,ancak zile cevap veren olmamıştı. Kapıyı zorla açıp içeri girdiÄŸinde, televizyon karşısında oturmuÅŸ Wolfgang'ın iskeletiyle karşılaÅŸtı.
televizyon dergisinin 5 Aralık 1993 tarihli sayfası açık duruyordu.
Odada "canlı" olan tek ÅŸey Noel aÄŸacıydı; onun rengârenk lâmbaları hâlâ yanıp
sönmeye devam ediyordu. Wolfgang'ın komÅŸuları da, Noel aÄŸacı gibi, durumdan
habersizdi.
Aradan geçen beÅŸ yıl içinde ne kimse Wolfgang'ın kapısını
çalmış, ne ondan bir haber soran çıkmıştı.
Bu taraftan bakıldığında ne kadar ayıplanmaya değer bulunursa
bulunsun,Wolfgang'ın hikâyesi, AB standartları içinde pek de
yadırganacak bir olay sayılmaz. Avrupa gazetelerinde her ay buna benzer birkaç
haber çıkar; ara sıra bu haberler karşısında "Ne oluyoruz, nereye gidiyoruz?"
ÅŸeklinde bir iki ses çıksa da pek cılız çıkar; sonra herÅŸey unutulur
gider. Zira Batı uygarlığının deÄŸerler sistemi içinde varlık veya
yokluÄŸunuzun fark edilmesi, tümüyle maddî iliÅŸkilerinize ve tüketim çarkı
içinde kaç paralık yer iÅŸgal ettiÄŸinize baÄŸlıdır. EÄŸer itibar gören bir diri ve
arkasından aÄŸlanacak bir ölü olmak istiyorsanız, borçlu
olmak ve borçlu ölmekten baÅŸka hiçbir ÅŸey bunu size o kadar kesin bir ÅŸekilde
garantileyemez. Kimseyle aranızda bir alacak-borç iliÅŸkiniz yoksa, fark
edilmeniz için de bir neden yoktur; banka hesabınız elektrik faturalarını ödemeye devam
ettiÄŸi sürece Noel lâmbaları iskeletinizi eÄŸlendirmeye devam edebilir!
Yadırganacak birÅŸey varsa, o da böyle bir uygarlıktan yarar
umanların halidir ki, bugünlerde böylesine özlemlerin pek
sık dile getirildiÄŸine tanık oluyoruz. Gerçi bir tarafta Islâm dünyasının
yoksulluğuna, diğer tarafta Batı uygarlığının ışıl ışıl
manzaralarına bakıldığında, bu uygarlığın Islâm dünyasına
refah getireceÄŸi hayaline kapılmak çok da zor
deÄŸildir. Lâkin medeniyetleri karşılaÅŸtırırken lâmbalar yerine
deÄŸerleri esas almak, çok daha saÄŸlıklı sonuçlar verir. Bir de Rahibe
Teresa'nın bir Üçüncü Dünya ülkesine ait ÅŸu anısına bakın:
Sekiz çocuÄŸuyla günlerdir aç durumdaki bir anneyi haber
aldığında, Teresa, ona bir miktar pirinç götürür.. Anne pirinci alır almaz ortadan
kaybolur, bir süre sonra döner. Geri dönünce, Rahibe Teresa ona nereye
gittiÄŸini sorar.
"Pirincin yarısını komÅŸuma götürdüm," der anne. "O da
günlerdir bizim gibi aç."
IÅŸin bir baÅŸka ilginç yönü ise, anne ile çocukların,
günlerdir sürüp giden açlıklarına raÄŸmen, içinde bulundukları durumdur. Rahibe Teresa
"Yüzlerinde açlık acısı vardı," diyor. "Ama mutsuzluk veya üzüntü ifadesi
görmedim." (Meraklısına not: Pirinci paylaÅŸan aç ailelerden biri Hindu,
diÄŸeri ise Müslümandır.)
Gövdesi hamburger yağıyla ÅŸiÅŸirilmiÅŸ Batı insanının
suratında ise açlık acısı yok belki; ama mutsuzluÄŸunu ve huzursuzluÄŸunu bütün
yüz hatları çok sesli bir koro halinde haykırıyor! Buna karşılık, lâmbaları
var Batının-ruhundan sonra bedeni de çürüyüp gitse, o kurukafanın
karşısında aynı coÅŸkuyla yanıp sönmeye devam eden lâmbalarıSadece kayıtlı kullanıcılar yorum yazabilirler.
Lütfen hesabınıza giriş yapınız veya kayıt olunuz. Powered by AkoComment 2.0! |
|
Son Güncelleme ( 08-11-2005 )
|
