Bilal SÜRGEÇ

2005 yılında Selami Çekmegil Abi vasıtasıyla tanıdım. Hacı BektaÅŸi Veli ve Osman Bölükbaşının hemÅŸehrisi. Sezai Karakoç’un arkadaşı...

Gönlü dünya kadar geniÅŸ bir insan. Mütevazi. Bir Anadolulu. Karşısındakinin yaşı kaç olursa olsun,  dinler. Ankara’nın 50 yıllık geçmiÅŸine vakıf. Güçlü bir hafıza...
 
Sohbetlerini hatıra ve tecrübeyle süsler...

Dürüst, ahlaklı, namuslu, bilgili, yetenekli kiÅŸilerin suskun kaldığı toplumda dengeler bozulmuÅŸ, insanlar ÅŸaÅŸkındır.

                                                      Sencer                                                                         

     Aklımızdan yakındır, ölçer gönlümüz bizi.

     Duyguları baÄŸladık; uç uca, dizi dizi…

 

     PaylaÅŸmayı bilmemek, geçmez yara gibidir.

     YaÅŸanmayan ilim ki, sahte para gibidir.

                                               Ä°smail AYDIN/AnaHaber-Yorum

“Özgecan Cinayeti”ni konu alan yazımı inceleyen deÄŸerli bir okurum, “Ä°smail Bey, siz Safahat’ı okuyorsunuz, Akif bu konuda hiç bir ÅŸey söylememiÅŸ mi?” gibi bir soru yöneltti telefonda. DeÄŸerli okurumun  konuyu bildiÄŸini, ancak  maksadının Allah korkusu üzerinde ayrıca durmamızı istemiÅŸ olacağını düÅŸünüyorum. Çünkü yazıda Allah sevgisinden ve hesap gününden bahsetmiÅŸ, okuruma göre Allah korkusundan yeterince bahsetmemiÅŸtim. Aslında Kanuni’nin Allah korkusuyla hareket edip, müftüsünden fetva almadan karıncalar hakkında ne yapması gerektiÄŸini zikrederken konuya bir miktar temas etmiÅŸtim. Neylersiniz ki, yazıyı hazırlarken bazen yerimiz kalmıyor, bazen de yazıların uzunluÄŸundan ÅŸikâyetler alıyoruz. Her neyse!...

(aynen)

 HALÄ°DE (Ä°ZZET) BEGOVÄ°Ç ANAMIZ
                                                   M. Selami ÇEKMEGÄ°L
     Batı’da ünü evrenselleÅŸmiÅŸ, bazen biz DoÄŸuluları bile büyüleyen büyük roman kahramanları vardır. Mesela, bir Robin Hood, bir Don KiÅŸot ve bir Hamlet gibi... Bu kahramanlar, insan muhayyilesinin (hayal gücünün) özlem duyduÄŸu toplumsal kahramanların, materyalist Batı ikliminde gerçekte varolmaması, yetiÅŸememesi sebebiyle, sanatkarlarının hayal aleminde ürettiÄŸi, ulaşılmaz zannedilen vasıfları canlandırırlar. DoÄŸu, böylesi muhayyel roman kahramanlarından yoksundur. Bu yoksunluk, DoÄŸu’daki insan muhayyilesinin ufuksuzluÄŸundan kaynaklanmıyor. Aslında DoÄŸulu insanın muhayyilesinin vüs’atine (geniÅŸliÄŸine) Batılı insanlar rüyalarında bile eremez...

Necmettin EVCÄ°

Günleri kutlanarak kadınlar da avutuldu ve onların problemi de bir kez
daha  çözüldü. Çözüldü dediysek sorun; bir iki feminist gösteri, birkaç
salon  toplantısı, talepler, temenniler, buket buket hediye çiçekler,
çelenk  koymalar, ne yapıp edilip çaÄŸdaÅŸlıkla iliÅŸkilendirilen söylevler,
ilerleme  nutukları, kokteyller, bir iki ödül derken evet sorun bir
sonraki kutlamaya  kadar ertelendi. Herkesin kendine göre yonttuÄŸu
günlerimiz çoktur bizim.  Kadınlar günü de iÅŸte o yontulmalar içinde çeÅŸit
çeÅŸit sesleri, sloganları  depreÅŸtirerek sırasını savıp, bir sonraki
geliÅŸe kadar gidecek. Ne yazık ki  hayat, bu geliÅŸ gidiÅŸler sarkacında bir
oyun düzenini aÅŸamamaktadır.

                                    AZZET BÄ°BÄ°
                                                                 Hatice Selva

   Titreyen elleriyle pervaniÄŸinin cebinden tabakasını çıkardı. Kapağını açtı. Ä°nce kıyılmış tütünü, gene titreyen elleriyle incecik sigara kağıdına koyup sıkıca sardı. Kağıdının kenarını diliyle ıslatarak yapıştırdı. EteÄŸine dökülen tütünleri alıp tabakasına koydu. Benzinle doldurulan çakmağını birkaç kez çakarak sigarasını yaktı.

    Dayanıklı  görünümlü, saygı uyandıran, vakur bir hanımefendiydi...