16 Åžubat 1995 tarihli Gündüz’de son yüz elli yıllık politikaların sonucu olan olumsuz deÄŸiÅŸimler arasında, müspet veya menfi bir deÄŸerlendirme yapmaksızın, bir vakıa olarak not ettiÄŸim önemli bir deÄŸiÅŸim de, edebi alanda aruzu tard eden ÅŸiirsel sanatımızın yerini  -hece vezni üzerinden- serbest vezne terk etmesiydi. DoÄŸrusu bu deÄŸiÅŸimi menfiliklerin sergilendiÄŸi bir platformda zikretmek, aksine düÅŸünceleri de belirtmediÄŸimiz zaman bir haksızlık teÅŸkil edebilir. Edebilir deÄŸil, haksızlığın ta kendisi olur. Aslında bizim kuÅŸakta serbest vezin, estetiÄŸi dahi birtakım kayıt ve kalıplar içinde arayan, içinde boÄŸulduÄŸumuz ÅŸabloncu zihniyete bir isyan ve birtakım kurallar yığını altında ezilen neslimizin sanat alanında olsun bileklerine takılan zihinsel esaret kelepçelerini kırarak, ayaklarına baÄŸlanan fikirsel prangalardan kurtulma özleminin bir yansıması olarak alkışlanmaya deÄŸer bir konumdadır. Ama ne var ki, bir süredir özü ve mazrufu algılama yeteneÄŸinden mahrum bırakılan neslimiz, içine düÅŸtüÄŸü entellektüel boÅŸluÄŸu, edebiyat alanında, biçimi ve zarfı tartışarak doldurmak zorunda bırakılmıştır. Çünki tartışmak ve meselesi olmak bir ihtiyaçtır. Bu ihtiyacın tabii ve verimli alanlarda tatmininin engellenmesi, bireyleri ve toplumu, sun’i ve zararlı alanlarda tatmin arayışlarına yöneltmektedir.