Evvel zaman  içinde, kalbur saman içinde  ülkenin birinde, Yağız  adında bir adam yaÅŸarmış. Yağız çiçekleri çok severmiÅŸ ama bakmasını hiç bilmezmiÅŸ. Yani hiç  sulamaz, onlara sevgi göstermezmiÅŸ. Neden büyümediklerine de anlam veremezmiÅŸ. Her  gün ‘bu çiçekler niçin büyümüyor?’  diye onları atıp yeni çiçekler alırmış. BoÅŸa harcadığı paralar için ailesi sitem eder, çocukları üzülürmüÅŸ. Sonra da çiçekçiye uÄŸrayıp ona kızar; ‘sizin çiçekler hiç büyümüyor diye bağırırmış’. Fakat bu çicekçinin de iÅŸine geldiÄŸinden durumu açıklamazmış. Çünkü aklından: ‘zaten her gün benden çiçek alıyor, söylemezsem çiçekleri solar yine alır böylece para kazanırım. Kısmetimi niye kapatayım ki?’ diye düÅŸünerek adamı yollarmış. Yağız birgün baÅŸka bir çiçekçiye uÄŸramayı akletmiÅŸ; 

   Çiçekçiye sormuÅŸ: