(devam):

      TaÅŸra’da kitap seven bir insan için en büyük dost bir baÅŸka kitap okurudur. Sait Abi Malatya’daki ÅŸansımdı. Onu caddede, sokakta elindeki kitapları göÄŸsüne yaslayarak yürürken görürdüm.Kitap ve dergi, ayrılmaz bir parçasıydı. Büyük çarşıda depo ÅŸeklindeki bürosuna  her uÄŸradığımda  tek başına ise mutlaka dergi ve kitap okurdu. 

      Tenkitlerini toplumun bir kesimi kaldıramıyordu. Sait Abi tenkiti gerçeÄŸe giden yol olarak görüyordu. “Abi  milletin gönlü kırılıyor, milletin hatırı kalıyor, biraz yumuÅŸak olsak” diyenlere  “Hakkın gönlünün kırılması daha mı iyi? GerçeÄŸi gündeme getirdiÄŸimizden dolayı hakkı batıla karıştıra gelen mistik ve hurafeci kesimlerde saldırılara uÄŸramak iÅŸten bile deÄŸil.Ama ne varki mümin insanların deÄŸil hafız-ı hakikimiz olan yüce rabbimizin rızasına  talip olmalıdır.” diye cevap verirdi.  

      Sait Abi sosyal yönü geliÅŸkin biriydi.Hangi topluluk  düzenlemiÅŸ  olursa olsun az buçuk fikir veren herhangi bir toplantıda onu her zaman görmek mümkündü. Toplantı salonunda eleÅŸtirilerini ve tenkitlerini sıralamaktan da geri durmazdı. Cem vakfının Sabancı Kültür merkezinde düzenlediÄŸi YaÅŸar Nuri Öztürk’ün katıldığı bir konferansta dinleyiciler kendisinden çok uzak olmalarına raÄŸmen  toplantıya katılıp   tenkitlerini yüksek sesle dile getirmekten geri durmadı.