II. Dünya Savaşı'ndan sonra hızla sanayileÅŸen Avrupa ve Amerika, fabrikalarında çalışacak iÅŸçilerini de dışarıdan almak zorundaydı. Yıkıcı savaÅŸtan kurtulmak için Güney Amerika ülkeleri olan Brezilya ve Arjantin baÅŸta olmak üzere; Avustralya ve hatta Güney Afrika Cumhuriyeti'ne kaçan halk kitleleri buralara yerleÅŸip geri dönmeyi düÅŸünmediler. Avrupa hem bu göçler nedeniyle, hem de kanlı savaÅŸtaki büyük kıyımla boÅŸalmış gibiydi. Ardından gelen hızlı sanayileÅŸme döneminde yabancı iÅŸçilerle iÅŸgücü açığını kapattılar. O zamanlar Avrupa ve Amerika iÅŸ cenneti gibiydi. Fakat bu uzun sürmedi. Üretim araçlarının otomasyonu insan eline duyulan ihtiyacı gün geçtikçe azaltıyordu. SanayileÅŸme kendine has yaÅŸam ÅŸeklini de getirmiÅŸti. Yeni düzende aile kurmak, bir aile sorumluluÄŸu almak, dünyaya haz almak için geldiÄŸini düÅŸünen batılı için katlanılmazdı. Böylece birçok ülkede nüfus artışı durdu, hatta gerilemeye yüz tuttu. 20. yüzyıl biterken Batı'nın yüz yüze olduÄŸu en büyük sorun buydu. Kendi ülkelerinde çalışma alanı bulamayan insanlar kitleler halinde Avrupa ve Amerika sınırlarına dayanıyorlardı. Önce göçmenlik yasaları ağırlaÅŸtırıldı. Sınırlardaki önlemler artırıldı. Her nasılsa ülkeye girmiÅŸ olanların tabii tutuldukları muamele, herhangi bir savaÅŸ mahkumuyla kıyaslanmayacak ağırlıktaydı. Çok geçmeden ülkelerin vicdan sahibi sivil toplum örgütleri politikacıların üzerine baskı yapmaya baÅŸladılar. Öte yandan kitleler halinde ülkelerindeki yoksulluktan kaçan Kübalı, Arnavut, Afrikalı göçmenler ya denizlerde boÄŸuluyor, yahut bilinmedik arazilerde ölümle yüzyüze kalıyorlardı. Batı modernleÅŸmiÅŸ ve Dünyayı deÄŸiÅŸtirmiÅŸti, ancak kendinden geri kalan kısımı yaÅŸanır olmaktan çıkarmıştı. 20. yüzyıl biterken bu sorun 21. yüzyıla aktarılan, çözümü sıkça gündem iÅŸgal eden büyük bir problemdi.